De krant stond afgelopen zaterdag weer vol met dierenliefde. “Mijn goeroe heet Fikkie” staat er boven een paginagroot artikel waarin wordt uitgelegd wat we allemaal wel niet van dieren kunnen leren. Honden, katten en zelfs varkens laten ons zien hoe we gelukkig kunnen worden. In het weekend magazine van de krant gaat het ook over huisdieren. Verschillende mensen vertellen over de onvoorwaardelijke liefde die zij van hun, inmiddels overleden, huisdier kregen. Even was ik in de war. Is het nu al weer 4 oktober? Nee, er staat gewoon 16 februari bovenaan de pagina.
Die onvoorwaardelijke liefde van huisdieren heb ik nooit zo begrepen. Die beestjes vinden ons gewoon aardig, omdat we ze eten geven en de mogelijkheid bieden om te piesen en te poepen als ze nodig moeten. Bij dieren gaat het in het leven maar om een paar dingen. Eten, drinken, piesen, poepen en voortplanten. De lol van het voortplanten gunnen we ze niet, want dat doen ze te pas en te onpas en op momenten dat het ons niet uitkomt. Dat lost de dierendokter dus voor ons op. Blijft over: eten, drinken, piesen en poepen. Als je de beestjes daar een beetje mee helpt, krijg je liefde terug. Dat is lekker makkelijk. Zo kan ik het ook. Je zou eens moeten kijken wat er gebeurt als je niet met Fikkie naar buiten gaat, omdat het weer eens zeikt van de regen. Ik ben bang dat het dan snel over is met de liefde. Nee, ik ben meer van de mensenliefde. Ook al smeer ik niet haar boterhammetjes en help ik mijn vrouw niet bij de toiletgang, ik krijg toch een aai over mijn bol en een kus op mijn mond als ik, na een dag hard werken, thuis kom. Dat noem ik nog eens onvoorwaardelijke liefde!
Ik hou van allebei: mens en dier! Maar je verwoordt het weer geweldig!
Dankjewel Ada. Ik vind die huisdieren ook leuk hoor. Bij een ander 🙂