Wat een circus was het weer hè, daar in Den Haag. Ik had een heel betoog willen schrijven over de strapatsen van onze Minister President, maar dat hoeft niet. Ik heb het allemaal al opgeschreven.
17 november 2019:
“Onze premier is bijna over zijn houdbaarheidsdatum heen. Het stinkt nog niet, maar echt lekker ruikt het niet meer in het Torentje. Nog een jaartje en dan is het wel zo’n beetje gedaan.
Alle signalen wijzen op een roemloze aftocht. Ruim twee jaar geleden wilde hij die vreselijke dividendbelasting afschaffen. Een geste aan zijn vrindjes van het grootkapitaal. Niemand in Nederland zag de noodzaak van deze maatregel, alleen Mark voelde tot in het diepst van zijn vezels de noodzaak. Het bleek een sneue vorm van zelfoverschatting. Als er serieuze zaken uitgezocht worden waar iemand verantwoordelijkheid voor moet nemen, dan is Mark niet thuis. Bonnetjes, memo’s van ambtenaren, een bombardement met heel veel burgerslachtoffers. Onze minister president heeft er geen herinneringen aan. Het land moet geregeerd worden en dus zijn dit soort trucjes geoorloofd. Wat moet het land zonder Mark Rutte?”
Ik had het mis. Het werd geen roemloze aftocht. Het werd een glorieuze verkiezingsoverwinning. Dankzij een smerig virus kon Mark schitteren. Mark fietste in januari nog wel naar de koning om het ontslag van zijn kabinet aan te bieden. Een commissie van de Tweede Kamer concludeerde namelijk dat er ouders ongekend onrecht was aangedaan, waarbij bovendien de grondbeginselen van de rechtstaat waren geschonden. En dat was gebeurd onder leiding van Mark Rutte. Maar Mark zou Mark niet zijn als hij dat probleempje niet zelf weer zou gaan oplossen. Toegegeven, hij maakt ook fouten, vertelde hij ons in de verkiezingscampagne. Maar je bent pas een echte leider als je ook je fouten durft toe te geven. En Mark is een echte leider, vindt hijzelf.
In november 2019 rook het niet lekker in het Torentje. Inmiddels is het daar volgens mij niet meer te harden.
Hij is de houdbaarheidsdatum al lang voorbij maar kan de macht niet uit handen geven en dat is heel kwalijk. Over de Rutte-doctrine werd nogal lacherig gedaan alsof die niet bestond maar helaas is maar al te duidelijk geworden dat er maar één persoon het voor het zeggen heeft en dat vele anderen er niet tegenin durven gaan. Met uitzondering van Pieter Omtzigt die er bijna aan onderdoor dreigde te gaan. Democratie? Het mocht wat?.