Het is een fascinerend gezicht. De twee kauwen rukken met hun snavels net zo lang aan de zak totdat deze uit de prullenbak valt. Vervolgens checken ze op de grond of er nog wat te snaaien in zit, om daarna weer met hun kop in de bak te verdwijnen. Zoals zo vaak, reed mijn tram net voor mijn neus weg. Ik heb dus alle tijd om de vogels bezig te zien. Hebben we onze jongelui eindelijk zover dat ze hun afval in de prullenbak gooien en dan krijg je dit. In de Rotterdam zijn het de meeuwen die er een bende van maken. Ze plunderen naar hartenlust de prullenbakken en alles wat ze niet lusten flikkeren ze op straat. Vroeger hapte de meeuw gewoon een visje uit de Maas. Niets aan de hand. Meeuw en mens leefden vredig naast elkaar. Maar de huidige generatie meeuwen lijkt er genoegen in te scheppen om de mens dwars te zitten. Treiteren is het. Proberen we met z’n allen de boel een beetje netjes te houden, komt de meeuw er weer een teringzooi van maken. En je kan er niets aan doen. Wegjagen mag niet. Vangen ook niet, laat staan afschieten. De meeuw is een beschermde diersoort. De gemeente moet de portemonnee trekken en gaat prullenbakken met een dakje aanschaffen. Dat zal die meeuwen leren. Afgelopen week zat ik in mijn pauze even op het bankje met uitzicht op het Rijn-Schiekanaal. Bootjes kijken met een boterhammetje. Het kan slechter. Ik had hem helemaal niet in de gaten, maar ik verdenk de aalscholver ervan dat hij mij wel gezien heeft. Hij deed het expres. Vlak voordat ik weer naar binnen wilde, hoor ik een enorm gekletter. Het duurde even voordat ik in de gaten had waar het geluid vandaan kwam. Maar dan valt mijn oog op het reclamebord dat we elke ochtend buiten zetten. Het zit helemaal onder. De aalscholver heeft vanaf zijn lantaarnpaal het bord volledig onder gescheten. De natuur is prachtig hoor en we moeten er zuinig op zijn, maar dan mag je toch van die vogels ook wel een beetje medewerking en respect verwachten.
