Het had weinig gescheeld of u had hier een wit scherm aangetroffen. Een week lang hebben mijn vrouw en ik een mannetje over de vloer gehad. Het zou leuk zijn als we er rond kerst weer netjes bij zouden zitten, hadden we bedacht. Alle deuren en kozijnen weer lekker fris in de verf. Het mannetje bleek ook goed te kunnen behangen. Als ik het er in het trapgat af zou halen, dan zou hij er weer een mooi nieuw behangetje opplakken. Nou, dat moesten we dan maar doen. Een klusje van een half uurtje voor mij. Alleen het kleine stukje boven in de hoek bleef zitten. Ik kon daar net niet bij. Een jaar of vijftien geleden hebben mij vrouw en ik het er zelf nog opgeplakt en dat ging toen goed. De keukentrap op het richeltje onderaan het traphekje en dan de bovenkant van de trap tegen de muur er tegenover. Als een ware circusartiest zweefde ik toen boven het trapgat met de twee punten behang in mijn handen. Als het er op die manier op kan, dan moet ik het er toch ook op diezelfde manier af kunnen halen? De keukentrap is nog dezelfde als vijftien jaar geleden. Het richeltje onderaan het traphekje ook. Zelf ben ik ouder en wijzer, maar toch ga ik op het traphekje zitten en plaats de keukentrap op de juiste manier in het trapgat. Als ik mijn voet op de keukentrap wil zetten, gaat het mis. Met een hoop herrie glijdt hij van de richel! In een flits trekt het leven aan mij voorbij. Een paar seconden later hang ik met mijn rechterarm aan het traphekje. In mijn linkerhand heb ik de keukentrap nog vast. “Gaat het goed?”, hoor ik vanuit de woonkamer. “Ja hoor, ik denk dat alles nog heel is.” Het mannetje heeft het laatste stukje behang er voor mij afgehaald en er niets extra voor gerekend. Aardige vent. Over vijftien jaar moeten we maar eens na gaan denken over een senioren woning. Alles lekker gelijkvloers.
