Het gaat wel weer, dank u. Samen met mijn zoon bezocht ik het blues festival in Grolloo. Sinds 2019 lagen de kaartjes in de la. Drie jaar heb ik ernaar uitgekeken. Drie dagen op de festivalcamping in een klein tentje. Vier maanden heb ik er tegenop gezien. En nu ben ik weer thuis. Het waren een paar fantastische dagen. We hebben ons verbaasd, werden teleurgesteld en zijn verrast.
Tussen de optredens door is het fijn om de tijd te doden met bier, patat en hamburgers en vooral met kijken. Kijken naar alle bezoekers. De gemiddelde leeftijd ligt duidelijk hoger dan bij de meeste andere meerdaagse festivals. De blues blijkt vooral gewaardeerd te worden door oude witte mannen. Sommigen namen een zoon of dochter mee, anderen een rollator of een begeleider om de rolstoel te duwen. Terwijl we op dag twee in het zonnetje zitten bij te komen van weer een uurtje heerlijke treurmuziek, want dat is wat de blues toch in veel gevallen is, verbazen wij ons over het oude dametje dat voorbij schuifelt. Ze duwt een rollator met een zuurstoftank voor zich uit. Twee slangetjes in haar neus zorgen voor voldoende lucht in haar longen. De blues druipt er aan alle kanten vanaf. De dame is onderweg naar de festivaltent. Wij volgen haar en worden verrast door een weergaloos optreden van Kat Riggins. Allemachtig wat een verschijning en wat een strot! Kat zorgt voor vrolijkheid in de blues.
Als de avond valt, brengen mijn zoon en ik nog wat muntjes naar de uitgifte van het bier en wandelen naar het podium om ons op te maken voor de slotact. En dan volgt de teleurstelling. We lezen op het grote scherm dat Beth Hart wegens ziekte niet kan optreden. Beth Hart is de reden dat wij helemaal naar Grolloo zijn afgereisd en juist zij moet haar optreden een half uur voor aanvang afzeggen. Wat een treurnis. We lopen terug naar het weiland, dat is omgedoopt tot camping. Voor onze tentjes slaan we de muggen van ons af en trekken een fles goedkope rode wijn open. Lang leve de blues.
