Met de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur willen ze allemaal nog even scoren. Je ziet de landelijke kopstukken uit Den Haag ineens de steden en dorpen bezoeken. Oh, oh, wat zijn ze betrokken. Zorg dat je met je kop op TV komt en als dat niet lukt, dan is de krant ook goed. Als het journaille jouw verhaal niet wil horen, dan moet je twitteren. Twitteren tot je erbij neervalt. Alles in het belang van een goede uitslag op 21 maart. De wethouders moeten keihard mee knokken. Het gaat tenslotte om hun plekkie op het pluche. De wijken in, zaaltjes toespreken en…. cadeautjes uitdelen. Alles is geoorloofd. In Delft lijkt de strijd zich te concentreren in de parkeergarages.
Als ik de garage wil verlaten gaat de slagboom al open voordat ik het kaartje in de gleuf gestoken heb. Heb ik mooi voor niks betaald. Dit is vast een cadeautje van de VVD. Met gratis parkeren steun je de lokale winkeliers en de autobezitter zal het ook kunnen waarderen. Jammer dat de communicatie nog niet helemaal op orde is.
Vlak bij de uitgang in diezelfde parkeergarage zijn al jaren een paar plekken gereserveerd voor onze invalide medemens. Dat zal het werk geweest zijn van Groen Links en de PvdA. De partijen die opkomen voor de zwakken in onze samenleving. Maar bij diezelfde invalidenparkeerplaatsen staan sinds kort ook borden met de tekst: GEZINSPARKEERPLAATS. Wie mag hier nu eigenlijk staan? De man of vrouw met de rolstoel of moet er een kinderzitje op de achterbank gemonteerd zijn om hier te mogen parkeren? Dit moet een actie geweest zijn van het CDA, de gezinspartij van Nederland. Maar het CDA heeft helemaal geen wethouder in het college en toch staan daar ineens die borden. Hoe kan dat?
Waarschijnlijk is het hoofd van gemeentewerken een paar weken geleden midden in de nacht wakker gebeld.
“De burgemeester hier. Sorry dat ik je wakker bel Kees, maar dit is belangrijk. Jij hebt toch ook kinderen?”
“Ja en die sliepen net weer. En ik ook.”
“Nogmaals sorry, Kees. Je moet mij helpen. Het gaat om Delft en alle jonge gezinnen. Jullie hebben het al zo zwaar.”
“Kom op burgemeester, het is half twee in de nacht. Ik wil slapen.”
“Er moeten borden geplaatst worden Kees, en wel snel.”
Aan het eind van het gesprek drukte de burgemeester Kees nog op het hart, dat dit gesprek dus nooit heeft plaatsgevonden. En dat hij dat wel goed in zijn oren moest knopen.
Een burgemeester in verkiezingstijd, met handen en voeten gebonden, want geen partijgenoot in het college. Dan moet je soms onorthodoxe methodes hanteren. In het belang van volk en vaderland.