Onze Fiat Panda doet het nog prima, maar is toch al bijna tien jaar oud. Voordat hij gebreken gaat vertonen wil ik hem inruilen. Omdat ik zelf ook al aardig op leeftijd begin te raken, leek het mij een goed idee om dat te compenseren met een wat jeugdiger ogende auto. Het hoeft geen nieuwe en ook geen grote te zijn, wij rijden niet veel en parkeren is in ons straatje makkelijker met een handzaam modelletje. Zelf zat ik te denken aan een Renault Clio of een Suzuki Swift. Mijn vrouw had haar oog laten vallen op een Panda Hybrid Cross. Dat is een gepimpte Panda die ook nog eens zuinig rijdt. Ik moest even wennen aan het idee, maar zette hem toch als redelijk alternatief op mijn lijstje. De zoektocht kon beginnen.
Na wat omzwervingen stappen we de showroom binnen van onze lokale Suzuki dealer. De joviale autoverkoper heeft wel wat staan in de prijsklasse die wij zoeken. Twee prachtig glimmende zwarte Swiffies. Voor mij is het meteen duidelijk. Die ene heeft een trekhaak, dus het wordt die andere. Maar de autoverkoper heeft ook net een mooie Suzuki Ignis binnengekregen die hij nog graag even wil laten zien. En dan gaat het dus helemaal mis. Mijn vrouw is meteen verliefd. Niet op die verkoper, maar op zijn Ignis. En die verkoper weet precies hoe je met dat soort situaties om moet gaan. Hij toont mij de mooie dakstrips en de sportieve velgen. De auto heeft een fijne hoge zit en de achterbank kan naar voren, voor veel kofferruimte, en naar achteren voor veel beenruimte. Ik maak geen enkele kans meer met mijn Swift. Het gaat uiteindelijk alleen nog om de inruilprijs van onze Panda. Na een kwartiertje keihard onderhandelen, krijg ik de prijs die ik wil. De handtekeningen worden gezet. En dan begint de verkoper ineens enthousiast te vertellen dat die Ignis hun meest verkochte model is. “Vooral oudere mensen kopen hem, vanwege die hoge instap en omdat ze de rollator zo makkelijk kunnen meenemen door die verschuifbare achterbank.”
Gelukkig is de kleur van ons nieuwe autootje Ferrari rood.
