Peter Klashorst is dood. Peter wie, hoor ik u denken. Peter Klashorst was kunstschilder en overleed afgelopen week op zevenenzestig jarige leeftijd aan de gevolgen van lymfeklierkanker. In 1997 zag ik hem op TV en sindsdien ben ik fan. Hij presenteerde een cursus portretschilderen voor Teleac. Ondertussen kreeg je een inkijkje in zijn losbandige leven. Ik hield van schilderen en deed dat graag in mijn vrije tijd. Mijn ouders en de decaan van de middelbare school hadden mij jaren daarvoor geduldig uitgelegd, dat ik mijn leven in armoede zou moeten slijten als ik naar de kunstacademie zou gaan. Als alternatief keek ik dus naar de uitzendingen van Teleac en stiekem wilde ik ook die kunstenaar zijn. De man kon fantastisch schilderen en deed dingen die ik nooit zou durven.
“Veel seks, drugs en olieverf” staat er boven zijn necrologie in de krant. Peter Klashorst leefde het leven van een kunstenaar. Hij speelde in de jaren tachtig in een punkband, woonde in kraakpanden, gebruikte drugs en zoop als een ketter. Toen hij het rond de eeuwwisseling aan het maken was als kunstschilder, haalde hij regelmatig het nieuws. In Senegal liet hij vrouwen naakt poseren en belandde daarvoor in de cel. Hij woonde en werkte in Afrika en Azië, hield van vrouwen en maakte er geen geheim van dat hij daar heel veel wisselende contacten mee onderhield. Een paar jaar geleden, toen hij de zestig al gepasseerd was, zei hij ervan te dromen om ooit ontdekt te worden en daarna rijk en beroemd te worden.
Ik probeer soms ook de kunstenaar uit te hangen, een beetje Peter Klashorst te zijn. Ik heb wel eens een portret geschilderd in de stijl van Klashorst en op mijn zestigste droomde ik ook nog van rijk en beroemd worden. Het gaat er niet meer van komen, denk ik. Ik heb nooit drugs gebruikt, ben hartstikke monogaam en zuipen doe ik ook al niet. Nu ik dat portret weer eens bekijk, moet ik toegeven dat het in de verste verte niet op een echte Klashorst lijkt. Ach, misschien is het ook beter zo.
