Amsterdam beweegt traag en loom. De dag was heet en de avond brengt geen verkoeling. Het treinverkeer is in de war. Om 21:37 vertrekt er toch een trein naar Rotterdam. Spoor 15a. Mijn telefoon plopt. Een berichtje: “Voorzichtig als je thuis komt. Ws nog luik open en zandzakken overal”. Hoezo zandzakken? Geen wolkje aan de lucht. Hadden we maar een verkoelend regenbuitje. Ik check nu.nl. “Noodweer in Rotterdam. Eén dode en één zwaar gewonde.” Het is donderdagavond. De avond voor de totale maansverduistering. Mijn telefoon plopt voor de tweede keer. Het is weer een berichtje van mijn vrouw: “De lamp in de gang klapt er ook nog uit. Schrok mij kapot.”
Oude beschavingen wisten het al. De goden willen iets vertellen met een maansverduistering . Het bracht zelden iets goeds. Oogsten mislukken, hongersnood en epidemieën zullen het volk treffen. De bloedrode maan is het teken.
Morgen is het zover. De aarde zal dan precies tussen de maan en de zon staan. De voortekenen zijn nu al waarneembaar. In Rotterdam duidelijker dan in Amsterdam. De hoofdstad wordt nog gespaard. Maar voor hoelang? Morgen is het vrijdag. Dat is de dag. Als ik door de avond fiets, zie ik hem. De maan. Hij is vol, tenminste bijna. Morgen pas echt. En hij is ook al rood, maar morgen zal hij bloedrood kleuren. Dat hebben alle deskundigen voorspeld. Wat ze er niet bij verteld hebben, is dat het hele land overspoeld zal worden met ellende. Donder en bliksem zullen ons treffen. Rotterdam kreeg al een voorproefje.
Inmiddels weten u en ik hoe het is afgelopen. We waren er klaar voor. Het luik achter de deur was dicht maar de zandzakken stonden nog klaar. Midden in de nacht ben ik de tuin nog ingelopen. Ik heb de hemel afgespeurd. Maar geen maansverduistering te bekennen. Gelukkig maar. Dat scheelt een boel ellende.