admin

Amsterdam beweegt traag en  loom. De dag was heet en de avond brengt geen verkoeling. Het treinverkeer is in de war. Om 21:37 vertrekt er toch een trein naar Rotterdam.  Spoor 15a. Mijn telefoon plopt. Een berichtje: “Voorzichtig als je thuis komt. Ws nog luik open en zandzakken overal”.  Hoezo zandzakken? Geen wolkje aan de lucht. Hadden we maar een verkoelend regenbuitje. Ik check nu.nl. “Noodweer in Rotterdam. Eén dode en één  zwaar gewonde.” Het is donderdagavond. De avond voor de totale maansverduistering. Mijn telefoon plopt voor de tweede keer. Het is weer een berichtje van mijn vrouw: “De lamp in de gang klapt er ook nog uit. Schrok mij kapot.”

Oude beschavingen wisten het al. De goden willen iets vertellen met een maansverduistering . Het bracht zelden iets goeds. Oogsten mislukken, hongersnood en epidemieën zullen het volk treffen. De bloedrode maan is het teken.

Morgen is het zover. De aarde zal dan precies tussen de maan en de zon staan. De voortekenen zijn nu al waarneembaar. In Rotterdam duidelijker dan in Amsterdam. De hoofdstad wordt nog gespaard. Maar voor hoelang? Morgen is het vrijdag. Dat is de dag. Als ik door de avond fiets, zie ik hem. De maan. Hij is vol, tenminste bijna. Morgen pas echt. En hij is ook al rood, maar morgen zal hij bloedrood kleuren. Dat hebben alle deskundigen voorspeld. Wat ze er niet bij verteld hebben, is dat het hele land overspoeld zal worden met ellende. Donder en bliksem zullen ons treffen. Rotterdam kreeg al een voorproefje.

Inmiddels weten u en ik hoe het is afgelopen. We waren er klaar voor. Het luik achter de deur was dicht maar de zandzakken stonden nog klaar. Midden in de nacht ben ik de tuin nog ingelopen. Ik heb de hemel afgespeurd. Maar geen maansverduistering te bekennen. Gelukkig maar. Dat scheelt een boel ellende.

Elk risico uitsluiten, dat had ik mij drie maanden geleden al  voorgenomen. De hele dag op een ligbedje in de tuin. Lekker in het zonnetje. Alleen af en toe naar binnen voor een koffietje of een frisje en verder niets. Vrijdag de dertiende. Maar het liep anders. Plichtsbesef. Ik ben toch op mijn fiets gestapt. Je laat je collega’s tenslotte niet in de steek.

In de trein word ik verrast door een oude bekende die ik al maanden niet meer gezien heb.  De dakloze straatmuzikant speelt tussen Leiden en Haarlem een moppie op zijn gitaar en tovert een glimlach op mijn gezicht. Als hij met de pet rondgaat, blijkt dat meer mensen in de coupé zijn vrijdagochtend blues kunnen waarderen.  Mijn vrouw apt een fotootje van een mooie bos bloemen. “gekregen van mijn werk. Twaalf en een half jaar aan de zaak” schrijft zij erbij. Een collega apt vlak daarna. “We hebben de gestolen spullen weer terug.”  Amsterdam ziet er vrolijk uit. Dat ligt niet aan Amsterdam, maar aan al die mensen die er in de zomerzon veel mooier en gezelliger uitzien. Een mooie Amerikaanse dame kijkt mij verbaast aan. Ze is een beetje in de war. “Het lijkt wel of ik uw tweelingbroer gisteren gezien heb. We waren in Delft.” “Dat was ik. In Delft hebben we ook een paar van die prachtige winkels en daar loop ik ook wel eens rond”.  Ze kocht uiteindelijk niets, maar wat geeft het, we hadden een gezellig praatje.  Ik lees op mijn telefoon dat Dylan Groenewegen zijn eerste etappe gewonnen heeft in de Tour de Frans. Als ik na een lange dag thuis kom, staat er een bakje kersen voor mij klaar. Het aller lekkerste zomerfruit.

Ik kijk nu al uit naar 13 september 2019. Dat zal waarschijnlijk de vrijdag zijn dat Gaston met zo’n gouden envelop bij ons aanbelt.

Carolijn Brouwer won met Dongfeng de Volvo Ocean Race. Deze Scheveningse is de eerste vrouw die de barre zeilrace wint.

Max Verstappen versloeg ze vorige week allemaal. Vettel, Hamilton, Raikkonen en Ricciardo, ze kwamen er niet aan te pas. Max won de Grand Prix van Oostenrijk en de tribunes kleurden oranje.

Kiki Bertens verslaat op Wimbeldon de grote Venus Williams.

Aan het WK voetbal doen wij niet mee. We hebben  alleen een Nederlandse scheidsrechter. Hij doet het hartstikke goed, maar hij mag niet winnen. De Rode Duivels winnen wel alles. Ze verslaan zelfs de Goddelijke Kanaries. Als u niet zo van voetbal houdt: De Belgen hebben afgelopen week een wedstrijdje gewonnen van Brazilië. En dat is behoorlijk knap. Onze Zuiderburen staan gewoon in de halve finale. Vanaf nu zijn we in Nederland toch allemaal een beetje Belg. Toch?

De Tour de France is begonnen en we kunnen de dag weer lekker afsluiten met de Avondetappe op televisie. Dione de Graaff is gestopt met die eeuwige glazen Franse wijn van Mart Smeets. Ze drinkt gewoon een koud glas bier met haar gasten. Heerlijk.

De dames en heren van de Tweede Kamer zijn met zomerreces . Daar hebben we tot september geen last meer van.

Zelf heb ik afgelopen week een Instagram account aangemaakt. Wat ik ermee moet, weet ik niet. Het schijnt dat ik er nu weer bij hoor.

En de zon blijft maar schijnen. Wat een begin van de zomer!

Wat is er nou leuker dan op een zonnige doordeweekse dag dieren kijken in Diergaarde Blijdorp? Op een zonnige doordeweekse dag mensen kijken in Diergaarde Blijdorp.

Er lopen pracht exemplaren rond. Vrouwtjes, hoog op de benen, in de vruchtbare leeftijd. Dat kan je zien aan de kleintjes die ze bij zich hebben. Ze vallen op, omdat er in diezelfde categorie ook veel dikbillen rondlopen. Ook vaak met jonkies. Op een bankje zit er eentje met een doodskop op haar linkerarm en een lief klein kindje op haar rechter. De doodskop is fraai getatoeëerd. Het lieve kind is van haar eigen vlees en bloed. In haar hals heeft de moeder  een prachtige roos laten zetten met daaronder de tekst “Rock till death”. Ik hoop voor het kleintje dat deze rockbitch nog heel lang door blijft rocken. De zielenpoten lijken zielig, maar zijn het waarschijnlijk niet. Ze handelen nogal instinctief en dat pakt niet altijd goed uit. Daarom wandelen ze lekker rond met professionele begeleiding. De pechvogels bewegen zich voort in rollend materieel. Soms aangedreven door een motortje, maar meestal wordt er met liefde en zweet op het voorhoofd geduwd. En dan heb je de krijsende krijgertjes. Zij verplaatsen zich in groepen door de diergaarde. Je herkent ze aan de T-shirtjes of hesjes die ze dragen, allemaal in dezelfde kleur. Een ander kenmerk is het rugtasje dat elk lid van de groep draagt. De krijgertjes jagen de dieren de stuipen op het lijf en hebben vervolgens maar één doel:  de speeltuin. Waar ga je anders voor naar een dierentuin? In elke groep lopen een paar volwassenen die wanhopig proberen de boel bij elkaar te houden. In een uiterste poging de route naar de speeltuin nog even uit te stellen, wordt een ijsje beloofd. Bij de oppasopa en -oma gaat het er een stuk rustiger aan toe. Oma stuurt de opvoeding nog wat bij, omdat zij vindt dat haar schoondochter daar steken bij laat vallen. Opa hangt de grapjurk uit. De mannen en vrouwen die onopvallend rondlopen in de schutkleuren van het park, verzorgen de dieren. Zij houden van hun dieren en hebben zo hun gedachten bij al dat loslopende volk.  Zelf hoor ik vandaag bij de stelletjes. Samen met mijn vrouw heb ik een heerlijke dag. Indrukwekkend. En we hebben ook nog bijzondere dieren gezien.

“Trump is een varken”.  Het zijn niet mijn woorden.  Roger Waters, u weet wel die van Pink Floyd,  speelde afgelopen week vier keer de Ziggo Dome vol. Bij één van die vier zat ik, voor veel te veel geld, op een nogal slechte plek, maar ik was er bij. Roger is nooit een groot zanger geweest. Daarom neemt hij altijd zangeressen mee en die zijn fantastisch. Ik houd van vrouwen met een grote strot. En de vrouwen van Roger hebben een grote strot, kan ik u vertellen. Roger zelf moet het meer hebben van zijn teksten. “Trump is a pig” vertelt hij ons na de pauze en voor de zekerheid toont hij er lichtbeelden bij. Even later roept Roger “Fuck the pigs”en de zaal joelt instemmend.  Een paar jaar geleden won Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur. Ik denk dat Roger Waters meer gaat voor die van de vrede. We zien de portretten van Donald Trump, Vladimir Putin, Benjamin Netanyahu en Kim Jong-Un langs komen. Allemaal leiders die het niet goed doen en dus tot de categorie varkens gerekend mogen worden. Ook de portretten van onze eigen Geert Wilders en zijn vriendin Marine le Pen komen voorbij. Zij horen dus ook bij de varkens. Roger probeert ons duidelijk te maken dat je geen muren moet bouwen om de ander buiten te houden en dat we uiteindelijk allemaal gelijk zijn. Religie, kleur, ras of geaardheid, het maakt niet uit. Een prima boodschap, een beetje ruw verpakt, dat wel.

De show was prachtig, de muziek geweldig en ik heb genoten van de zangeressen. Roger Waters trekt op zijn oude dag nog steeds volle zalen, maar de Nobelprijs moet hij maar uit zijn hoofd zetten.

 

 

 

 

Wie stuurt er nog een kaartje? Wie schrijft er nog een brief? Computer, tablet en smartphone hebben de taak van de pen en het papier overgenomen. PTT wordt TNT en heet nu PostNL. De postzegel moet steeds meer kosten en de postbode juist niet. We gaan vooruit.

De envelop met antwoordnummer (postzegel is niet nodig) staat al een paar dagen op de kast. Duitsland heeft zojuist met één nul van Mexico verloren. We hebben lekker gegeten. Glaasje wijn erbij.  “Ik breng die envelop wel even naar de brievenbus. Het is nog lekker buiten.”  Geen haast. Het busje van PostNL komt pas morgenavond om mijn brief op te halen. De brievenbussen worden in Nederland nog maar één keer per dag geleegd en niet meer op zaterdag en zondag. Dat kost te veel. De enige reden om de pas wat te versnellen is de wedstrijd van acht uur, Brazilië tegen Zwitserland. Zou dat ook weer zo’n verrassing worden? Als de brief in de gleuf verdwijnt valt mijn oog op het venstertje waar de dag van de volgende lichting op staat. Ik lees “Post in deze brievenbus wordt – woensdag –  na 17:00 uur opgehaald” .  Woensdag? Lees ik dat goed? Woensdag? Ik ben toch niet dronken? Eén glaasje wijn heb ik op. Het is vandaag zondag en op de brievenbus staat dat de post in deze bus pas woensdag wordt opgehaald. Heb ik iets gemist? Is dit de volgende bezuinigingsoperatie van PostNL? Wordt de post nog maar twee keer per week opgehaald? Zo gaat de vooruitgang wel heel erg snel.

Ik denk dat de chauffeur van het PostNL busje afgelopen vrijdag van Marokkaanse komaf was. Hij zal de wedstrijd op de radio gevolgd hebben. In de laatste minuut kopte één van de “Leeuwen van de Atlas” de bal in eigen doel. Wedstrijd verloren. Juist op dat moment was de brievenbus in de Henriette Roland Holststraat aan de beurt. Ik neem het de chauffeur niet kwalijk. Ik hoop dat hij volgende week maandag tuterend door de straat rijdt.

Jeroen Lokerse heeft een advies geschreven. Volgens mij heeft niemand om dat advies gevraagd, maar Jeroen schijnt een grote meneer te zijn in de vastgoedwereld en dan wordt er iets van je verwacht. Ik had tot afgelopen week nog nooit van deze meneer gehoord en  al helemaal niet van het bedrijf waar hij de baas van is, Cushman & Wakefield. Dat ligt niet aan Jeroen, dat ligt aan mijn te kleine bankrekening. Jeroen is van het grote economische denken, van de mannen van veel, meer, meest. Jeroen houdt kantoor op de Amsterdamse Zuidas. Hij heeft zijn advies aangeboden aan burgemeester Jan van Zanen van Utrecht, die ook voorzitter is van de Vereniging Nederlandse Gemeenten. De burgemeester is een beminnelijke man en heeft het advies netjes in ontvangst genomen, maar in de auto naar huis moet hij zich kapot gelachen hebben. ”De grootste Nederlandse steden Rotterdam, Amsterdam, Den Haag en Utrecht moeten samengaan in één grote metropool met de naam Nieuw Amsterdam”, dat is het advies van Jeroen Lokerse.  “Alleen op die manier kan de Randstad concurreren met steden als Parijs, Londen en Berlijn.”

Hoezo concurreren? Hoezo één grote metropool? Hoezo één naam voor steden die allemaal al prachtige namen hebben?

Jeroen is de weg een beetje kwijt. Verkeerde afslag genomen.  Afslag Zuidas. Het lijkt mij verstandig dat hij daar voorlopig maar blijft zitten. Ga vooral niet op zoek naar de juiste afslag, Jeroen. Rij de afslag Rotterdam Zuid gewoon voorbij. Voor je eigen veiligheid.

 

Het is precies een week later. Je gelooft het niet en toch is het echt waar. Dezelfde trein, maar dan de andere kant op en een uurtje of veertien vroeger. Zaterdagochtend, kwart voor acht, Station Schiedam. Het achterste treinstel. Natuurlijk, want lekker rustig en op zaterdagochtend helemaal voor mezelf. Bijna. Ik hoor iets dat op muziek lijkt. Na een beetje speurwerk ontdek ik de bron. Een jonge vent, onderuitgezakt, petje op met daaroverheen een zwarte capuchon. Noord Afrikaanse roots. Neem ik een andere coupé? Nee, want ik zit hier altijd. Waarom doet hij geen oordopjes in of zet hij zo’n loeigrote koptelefoon op zijn kop? Dat doen ze toch allemaal? Een beetje muziek, allah, maar hier houd ik dus niet van. Niet mijn genre. Aan de teksten te horen valt dit in de categorie gangsterrap. Die gozer trekt zich van niemand iets aan. In Delft stapt er nog een forens in. Het geluid dempt. Ik hoor zelfs helemaal niets meer. Af en toe nog een flard, maar dat lijkt per ongeluk.

Den Haag Hollands Spoor. De rapliefhebber loopt langs mij naar de uitgang van de trein. Zijn blik is die van zo’n verongelijkte Mocro die lijkt te zeggen: “Wie maakt mij wat. Ik doe lekker waar ik zelf zin in heb.” Het station ligt aan de rand van de Haagse Schilderswijk. De wijk met de moskeeën, waar nogal eens een haatimam langs komt. We zijn precies op de helft van de Ramandan. Op zijn hoodie lees ik de naam van een installatiebedrijf. Hij draagt bedrijfskleding, net als ik. Waarschijnlijk is hij vanmorgen vroeg uit Dordt vertrokken om op tijd op zijn werk te zijn. In Dordt heb je feestende blonde vrouwen en licht getinte jonge gasten die op zaterdag voor hun baas een klus afmaken.

 

De mens is een gewoontedier.  In Amsterdam, via de middelste gang naar perron 2a, de trein van 21.34, het achterste treinstel, daar is het lekker rustig. Meestal. Het is zaterdagavond en  een vrolijke boel in de trein. Een stuk of tien uitgelaten vrouwen hebben de coupé in bezit genomen. Loop ik door? Natuurlijk  niet. Ik zit hier altijd. Zij niet. Ik zoek mijn eigen plekkie, en wacht tot de storm gaat liggen. De storm gaat niet liggen, het wordt steeds erger. Ze zingen, ze gieren van de lach, ze krijsen. Er zit drank in. Ze komen uit Dordt. Zouden ze bij de Toppers geweest zijn? Daar lijkt het op, maar ze zijn niet in het roze en volgens mij was er geen middagconcert. Ik volg de Toppers niet zo, niet mijn genre. Het blijkt een vrijgezellenfeestje te zijn geweest. Ik had het kunnen weten. Amsterdam is op zaterdag vergeven van groepjes luidruchtige, vreemd uitgedoste vrouwen en mannen.

Uit de telefoon van één van de dames schalt Barry Manilow, Copacabana. De hele groep blèrt mee.  Ze dansen in het gangpad. De aanstaande bruid voorop. Bij elk station dat we aandoen, stappen er een paar mensen uit. Niemand durft langs de groep, ze nemen allemaal de uitgang aan mijn kant. Ik zie de opluchting op de gezichten. Ze mogen de trein verlaten. Ik nog niet. Op Den Haag Hollands Spoor geeft een jongeman, die net is uitgestapt, een breakdance showtje weg, vlak voor het raampje van de aanstaande bruid. De dames worden gek. Mijn oren piepen.  In Delft durft een jonge jongen te vragen wie van de dames gaat trouwen. De hele groep begint te joelen. Ze joelen bij alles wat maar lijkt op een man.  Met een rood hoofd wenst hij de dames nog veel plezier en stapt uit.

In Schiedam moet ik er ook uit. Loop ik langs de groep of neem ik de andere uitgang. Ik houd wel van een beetje avontuur. Waarschijnlijk zullen ze mij woest aantrekkelijk vinden. Ze hebben wijn op, veel wijn. Als ik opsta, kijk ik recht in de ogen van de aanstaande bruid. Knalrode lippen, zweet op haar voorhoofd. Even is het stil. Doe ik het? Ze kijkt nog steeds. Ik draai mij om en loop snel naar buiten.

Op de fiets denk ik ineens: Wat zou er gebeurd zijn als dit een groepje jongens met een kleurtje was geweest? Jongens die hun telefoon op de speaker hadden staan en meeblerden met hun favoriete gangsterrapper?

Ik ken een paar mensen persoonlijk en een aantal ken ik van radio of televisie. Allemaal zijn ze bijzonder op hun eigen manier. Jules is creatief, markant en muzikaal. Hugo is maatschappelijk betrokken en kan mooi schrijven. Eveline is gastvrij en kan ouwehoeren als geen ander. Frank en Ed zijn  gewoon aardige gasten. Wat deze mensen gemeen hebben, is dat ze allemaal hartstochtelijk supporter zijn van Sparta, de Kasteelclub uit Rotterdam die niet zo vaak wint. Een half jaartje geleden zag het er somber uit. Helemaal onderaan in het rechter rijtje, daar hoort de oudste club in het betaald voetbal niet te staan. En dus moest de trainer weg. De Kleine Generaal werd in het Kasteel op het schild gehesen. Dick Advocaat moest er voor zorgen dat Sparta weer zou gaan winnen. In ieder geval zo vaak, dat ze niet weer over het randje zouden kukelen. Zes jaar lang speelde Sparta namelijk in de Jupilair League, zeg maar de Eerste Divisie. Dat was afzien voor Jules, Hugo, Eveline, Frank en Ed. Nooit mochten ze op een zonnige zondagmiddag naar het stadion. De wedstrijden worden in die afdeling op vrijdag- en op maandagavond gespeeld. Twee jaar geleden werd er eindelijk weer gelachen in Rotterdam West. Sparta promoveerde en Jules, Hugo, Eveline, Frank en Ed waren gelukkig.

En nu? Hoe is het nu? Afgelopen zondag sodemieterde Dick met zijn mannen weer keihard terug de Jupilair League in. Er werd in eigen huis met drie één verloren van FC Emmen.

Dick gaat verder met zijn leven en de Kasteelclub speelt zijn wedstrijdjes vanaf augustus weer op vrijdag- en, wat een ellende, op maandagavond. Hoe erg ook, Jules, Hugo, Eveline, Frank en Ed zullen ook op maandagavond hun plekkie innemen op het Kasteel. Dat is echte liefde.

Ik weet ook wel dat dit hele verhaal u helemaal niets kan schelen. Voetbal in het algemeen en Sparta in het bijzonder, het interesseert u geen bal.  Maar als u straks, moe van het werk, op een koude, natte  maandagavond in oktober, op de bank  bent neergeploft, denk dan ook eens aan Jules, Hugo, Eveline, Frank en Ed.