admin

Het is een moment van ultiem geluk. Oké, ze zijn wat aan de kleine kant en ze hebben niet allemaal de perfecte vorm, maar ze zijn niet zwart. Ze zijn goudbruin en een voorzichtig hapje leert dat ze ook nog gaar zijn. Het resultaat van de perfecte samenwerking tussen vader en zoon. Gisteren, vlak voor sluitingstijd, stond de zoon voor het koelvak van Appie Heijn. Hij had kunnen kiezen voor de mega variant, maar koos voor de kleintjes, waarschijnlijk om budgettaire redenen. De fles verse jus d’orange was tenslotte ook niet voordelig. Een uurtje of zes later, als de uitslag van het songfestival  bekend is en maar weer eens duidelijk geworden is waarom een groot gemeenschappelijk Europa geen fijn plan is, legt mijn zoon nog één keer uit hoe de oven werkt. Om acht uur zondagmorgen reproduceer ik zijn instructies en geurt ons huis naar versgebakken brood. De croissantjes zijn gelukt. De vader is gelukt.

Ik pak nog snel de föhn in die mijn vrouw heeft gekocht en speciaal voor deze dag op mijn bureau heeft klaargelegd. Het inpakpapier stamt nog uit de maand december, met gouden sterretjes. Beter kan ik niet vinden. Het gaat om het idee. Vijf minuten nadat mijn vrouw, nog een beetje slaperig, op de bank is geploft, stommelt ook zoonlief de trap af. Het feest kan beginnen. Het boek dat Zoon heeft uitgezocht blijkt de juiste keuze en ook de föhn valt in de smaak. Moeder zegt dat het croissantje lekker is en geniet van haar glas verse jus d’orange uit de fles van Appie. De cappuccino is altijd goed, dat is een routineklusje voor mij. Moederdag 2018. Morgen gaan we weer normaal doen.  

Rotterdam heeft Ahmed Aboutaleb. De juiste man op de juiste plaats. Amsterdam had Eberhard van de Laan. Hij hield van zijn stad en zijn stad hield van hem. Ruim een half jaar geleden liet hij Amsterdam verweesd achter. Veel te vroeg.

Ik ben hartstikke voor Rotterdam, maar vertoef vaker in die andere stad. Het gonst daar de laatste weken. Er worden namen gefluisterd. De stad is op zoek naar een nieuwe burgemeester. Moet het een vrouw worden? Jeanine Hennis-Plasschaert, Limburgse van geboorte, maakte furore in het Europees Parlement en haalde als minister net de eindstreep niet. Ze is van de VVD  en kansloos dus. Femke Halsema dan. Zij is wel van de goede partij. Groen Links is populair in Amsterdam. Ze heeft haar sporen verdiend in de politieke arena. Maar ja, ze schreef zelf op dat ze de politiek niet verlaten heeft om een paar jaar later weer ergens terug te keren. Ook niet als burgemeester. De naam van Joop Wijn wordt ook af en toe gefluisterd. “Joop wie?”, hoor ik u zeggen. Joop was ooit één van de kroonprinsen van het CDA. Hij was staatssecretaris van Economische Zaken in het eerste kabinet Balkenende. Joop is van de herenliefde, zou mooi zijn voor Amsterdam. Nadat Joop met het kabinet gevallen was, koos hij voor het bedrijfsleven. Hij was wel klaar met die Balkenende en waarschijnlijk ook met zijn norm. Joop zal niet hoeven kiezen tussen zijn salaris en de stad. Het CDA en Amsterdam passen niet zo lekker bij elkaar. De man met het allerbeste CV is natuurlijk Wouter Bos. Hij is een goed bestuurder, heeft veel politieke ervaring en heeft de juiste “looks”. Klein minpuntje. Hij is lid van de PvdA. Dat helpt tegenwoordig niet echt. De geboren Vlaardinger is ook een uitgesproken supporter van Feyenoord. Dat zou dan wel weer grappig zijn. Ik ben voor Wouter.

De Tweede Kamer heeft haar kunstcommissie weer nieuw leven ingeblazen. De commissie gaat over de kunstwerken die het Tweede Kamergebouw een beetje moeten opsieren. Er is een klein kunstdepotje dat fungeert als kunstuitleen voor Kamerleden. De meeste werken staan er te verstoffen. Het is prutswerk uit de jaren zeventig, ooit aangekocht in het kader van de BKR regeling. Hoogste tijd om er de bezem eens door te halen. De commissie bestaat uit zeven leden met aan het hoofd Alexander Pechtold. Logisch, hij is afgestudeerd kunsthistoricus en is ooit veilingmeester geweest. Voor de PVV zit Fleur Agema in de commissie. Zij heeft als architect meegewerkt aan diverse moderne kantoorpanden en woningcomplexen. Fleur is van de hedendaagse kunst en zal er op gaan letten dat er niet met geld gesmeten gaat worden. Thiery Baudet heeft ook zitting genomen en is een uitgesproken hater van alles wat met moderne kunst te maken heeft. Rem Koolhaas noemde hij ooit “de grootste misdadiger tegen de menselijkheid”. Wat moet dat worden? Thiery en Alexander zijn nou niet bepaald vrienden en de partijstandpunten van Fleur lopen ook niet altijd parallel aan die van Groen Links of de Christen Unie, die ook in de commissie vertegenwoordigd zijn. De leden zullen hun partijruzies opzij moeten zetten en het belang van een prettige inspirerende werkomgeving voorop moeten stellen. Dat zal nog een hele klus worden. Grote bedragen aan oude meesters mogen van Fleur niet uitgegeven worden. Thiery zal best een compromis willen sluiten, maar je moet op z’n minst kunnen zien wat het voorstelt. Een kunstwerk moet natuurlijk wel aan minimale kwaliteitseisen voldoen, anders komt het niet langs Alexander.

Volgens mij is er maar één oplossing. U raadt het al… Zijn kunst is behoorlijk hedendaags en meestal kun je wel zien wat het voorstelt. Joop van Caldenborgh is nog niet langs geweest, dus alles is nog steeds betaalbaar.

Niemand zei er iets van. Niet op straat, niet in de trein, niet in de winkel. Geen enkele blijk van medeleven.  Zelfs geen grappige opmerking. Sinds afgelopen vrijdag zit er een dikke pleister op mijn neus en die valt nogal op. Ik heb getwijfeld of ik wel moest gaan werken, maar ik sprak mijzelf dapper toe. “Niet zo kinderachtig Roon, je bent toch niet ziek.”  Al die mensen die mij aangekeken hebben, moet het zijn opgevallen. Ze zullen het er toch wel even over gehad hebben?

“Zag je dat?”

“Wat?”

“Die man in de winkel.”

“Ja, en… Wat is daarmee?”

“Die pleister. Hij had een hele grote dikke pleister op zijn neus. Zou hij ruzie gehad hebben?”

“Met zijn vrouw? Hij leek mij inderdaad een watje.”

“Zielig”

Op zondagochtend zit de trein weer lekker vol. Allemaal gaan ze genieten van een dagje Amsterdam.  Ik praat niet in de trein, want op weg naar mijn werk. Forenzen praten nooit in de trein. De dagjesmensen wel. Als ze de trein verlaten verandert het onderwerp.

“Zag je die pleister?”

“Welke pleister?”

“Op de neus van die man die tegenover ons zat.”

“Oh die. Hij heeft vast een klap gehad. Zal wel weer zo’n voetbalhooligan zijn.”

“Maar zo zag hij er niet uit.”

“Je weet het niet hè. De vriendelijkste huisvaders veranderen op de tribune in gevaarlijke onvoorspelbare beesten.”

“Vast een Ajax supporter.”

“Dat zou wel heel erg zielig zijn. Ajax voetbalt trouwens niet vandaag. Vanavond is het Feyenoord tegen AZ. De bekerfinale in de Kuip.”

“Oh ja.”

“Misschien is het gewoon een ijdeltuit. Heeft hij zijn neus recht laten zetten.”

“Dat zal het zijn.”

Nederland genoot de afgelopen dagen van het mooie weer en de rest van de wereld had vrijwel zeker iets anders aan zijn hoofd. Niemand heeft het over mijn pleister gehad.

Toch jammer. De volgende keer vraag ik een pleister met een plaatje aan de dokter.

Wie maakt er nou op vrijdag de dertiende een afspraak bij de tandarts? Het viel mee. Geen gaatjes, alleen een beetje tandsteen wegslijpen. Ook bij de supermarkt gaat het voorspoedig. De lege-flessen-inname-automaat werkt gewoon en bij de kassa loopt het soepeltjes door. Zelfs de trein brengt mij zonder vertraging naar Amsterdam. Om negen uur zit mijn werkdag er bijna op. Nog even een printje van de dagomzet maken. De printer spuugt een maagdelijk wit velletje uit. Nee hè, de inkt is op. Waarom nou? Nou ja, als de tram een beetje opschiet, dan haal ik mijn trein nog wel. Het info scherm bij de halte zegt al vijf minuten dat de tram er over één minuut aankomt. Ik moet nu beslissen. Lopen of wachten? Ik ga lopen. Met de tong op mijn schoenen stap ik in de trein. Zie je nou wel. Niks aan het handje alles gaat goed. Na een half uurtje gaat mijn telefoon. “Met filiaal Damrak. De printer doet het niet.” Vijf minuten later komt de conducteur langs en begint omstandig uit te leggen dat de pasfoto op mijn OV kaart er bijna afgesleten is. “Ze zijn inderdaad niet zo krasvast, die kaarten van jullie.” De conducteur kan mijn opmerking niet waarderen en wijst mij er serieus op dat ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor de kaart. Ik knik en houd mijn mond. Het is tenslotte nog steeds vrijdag de dertiende, voor je het weet loopt het uit de hand. Zonder verdere tegenslag bereik ik station Schiedam. Dit is niet te geloven. De ketting ligt eraf! Ik weet zeker dat hij er vanmiddag nog om lag. Ik heb door de stalling gefietst tot aan het fietsenrek. Het zal het mysterie van deze vrijdag wel zijn. Met een paar zwarte handen stap ik dan toch op de fiets. Onderweg kan ik nog net uitwijken voor een dode eend, die midden op het fietspad ligt. Hij heeft deze dag niet overleefd. Ik wel, tot nu toe. Om een uur of half twaalf plof ik op de bank. Nog een half uurtje. Ik ben niet bijgelovig, maar op vrijdag 13 juli heb ik alvast een vrije dag ingepland, dan zit ik in het zonnetje in de tuin. De hele dag.

Zesenvijftig jaar geleden werden wij geboren, mijn broer een kwartiertje eerder dan ik. Vandaag veertien jaar geleden, vierden wij onze verjaardag voor de laatste keer gezamenlijk. Ik ben nog even naar zijn graf geweest. Dat doe ik elk jaar. Gewoon een roos op het steentje leggen en zijn naam lezen. Dick de Niet.  Hoe zou het zijn als hij die tumor niet in zijn kop had gehad? Zou hij dan nog steeds in zijn eentje op dat flatje in de Holy wonen? Elke ochtend om 5 uur op de fiets naar de bloemenveiling in Naaldwijk om “de karren” van de klok naar de klanten te slepen en zich druk te maken over al die zogenaamde managers die het allemaal zo goed wisten? Waarschijnlijk zou hij het dan nog steeds vertikken om zelf voorman te worden. Hij zou ons de weg blijven wijzen in het politieke landschap om ons vervolgens ook nog even stevig de les te lezen. Hij zou onze vader nalopen in het verpleeghuis, dat weet ik zeker. Misschien hadden zijn columns inmiddels een plekje in de krant. Zijn ongezoute mening was te lezen op het internet. Wat zou het mooi zijn als dat boek van hem er dan toch gekomen was en dat Dick mij dan gevraagd zou hebben om de omslag ervoor te ontwerpen. Hij wist mijn werk wel op waarde te schatten. Vier jaar kunstgeschiedenis in Leiden hè. Een gezamenlijk project. Hij voor het slimme werk en ik er achteraan voor het applaus. Net als vroeger. Het resultaat van onze samenwerking lag in de boekenwinkel en deed het goed op Bol.com. Het is best een mooie dag.

Ik lees de tekst op de steen:

Ik kan niet anders verder

Het gaat zoals het gaat

Dick de Niet

Zijn tumor groeide te snel. De dokters konden het niet bijhouden.

Ja hoor, het is weer zover. Het onderwijssysteem moet op de schop. Deze keer is het Paul Rosenmöller die weer wat te mekkeren heeft. “De eindexamens op middelbare scholen moeten moderner. De huidige wijze van toetsen is te veel gericht op kennis en te weinig op andere vaardigheden, zoals samenwerken en kritisch denken.” Paul is voorzitter van de VO-raad, de belangenclub van middelbare scholen. Paul begon zijn maatschappelijke carrière bij de vakbond. Als stakingsleider stond hij in het middelpunt, want op de barricaden. Later werd hij de leider van Groen Links en waren alle camera’s op hem gericht. Groen Links is tegenwoordig jong, fris en Jesse. Voor de oude Paul is geen plek meer. En toch wil Paul nog af en toe van zich laten horen. Als je niet meer in de krant staat of met je kop op televisie komt, dan kun je er net zo goed mee stoppen. En dus lazen we afgelopen week in de krant dat de middelbare scholen zich een beetje minder moeten richten op het overdragen van kennis. Het is een grijs gedraaide plaat die Paul uit wanhoop blijkbaar uit zijn platenkastje heeft gehaald. De leerlingen moeten ook leren samenwerken en kritisch denken. Mijn advies aan de minister Arie Slob. Stop het rapportje van Paul als de wiedeweerga in de bureaula en haal het er de komende vier jaar niet meer uit.

Onze kinderen moeten weten waar Maastricht ligt en Zwolle moeten ze ook zonder google maps kunnen vinden. Als je de middelbare school verlaat, zul je toch minimaal een paar zinnen fatsoenlijk achter elkaar moeten kunnen opschrijven. Lees een werkstuk van een willekeurige HBO student en je constateert dat dit dus niet lukt. Dat komt door een gebrek aan kennisoverdracht op het MBO. Ga zo snel mogelijk weer gewoon les geven: Nederlands, Duits, Engels, Frans, wiskunde, scheikunde, aardrijkskunde, geschiedenis. Volproppen die kinderkoppies. Volproppen met kennis. Laat die gasten zweten en zwoegen. Niet goed geleerd, dan een één op de cijferlijst. Daar worden ze groot, sterk en zelfstandig van. Samenwerken doen ze maar op het voetbalveld of op de hockeyclub. Op het MBO moet kennis overgedragen worden. De rest komt later wel.

 

 

Kunst of geen kunst, dat is de vraag. In de Gouden Eeuw maakte je pas kunst als je lid was van het kunstenaarsgilde. Jarenlang ploeteren aan de hand van de meester om toe te mogen treden tot het gilde. Rembrandt en Vermeer waren grote jongens in die tijd, en terecht. Twee eeuwen later kon je als groot schilder in armoede sterven als je niet in het gevlei de rijken kwam. Het verhaal van Vincent van Gogh kennen we allemaal. Nog eens honderd jaar later richtte je met een paar wildebrassen een club op en je was kunstenaar. Zo deden Karel Appel en Corneille dat. Cobra heette de club. Vandaag de dag is het allemaal niet meer zo duidelijk. Moet je een opleiding aan de kunstacademie afgerond hebben om kunst te mogen maken? Of is het criterium dat een museum een werkje van jou heeft hangen?

Laatst bekeek ik de kunstcollectie van Joop van Caldenborgh in Wassenaar. Joop had zoveel werken aangekocht, dat hij er een museum omheen moest bouwen, museum Voorlinden. Allemaal hedendaagse kunst. Echt kunst, want het staat of hangt in een museum. Zo zag ik de hyperrealistische mensfiguren van Ron Mueck. Bij Madame Tussauds zullen ze dit waarschijnlijk geen kunst vinden. Het is hun dagelijks werk. Bij hedendaagse kunst lijkt het verhaal soms belangrijker dan het werk. In zaal 2 staat een oud tafeltje met rommel en nagemaakte organen. Het geheel is overgoten met verschillende kleuren verf. De broers Jake en Dinos Chapman maakten een serie “onmogelijke machines”. De machines bootsen lichaamsfuncties na. Welke lichaamsfunctie met deze machine uitgebeeld wordt, is mij niet helemaal duidelijk, maar ik geloof dat het over sex moet gaan. Best een goed verhaal. Na twee uurtjes Voorlinden, denk ik het te snappen. Maak een aantal werken en hang er een thema aan. Bedenk er vervolgens een mooi verhaal bij en zorg dat het in een grote witte museumzaal komt te staan of te hangen.  Dan tel je mee. Dan heb je kunst gemaakt.

Laat ik nou net een werkje hebben afgerond. Het is er één uit de serie “a thin line”. Het heet plat of rond of flat or round voor het internationale publiek. Het zou prachtig staan in een grote witte zaal van een museum, al zeg ik het zelf. Misschien moet ik meneer Joop van Caldenborgh eens bellen. Kunnen we samen eens door mijn werk grasduinen. Er zitten vast nog wat meer interessante werken tussen. En nu is het nog betaalbaar.

 

 

In 1995 kreeg Shell te maken met de woede van het volk. Shell had bedacht om de Brent Spar, een overbodige olieopslagboei, te laten afzinken in zee. Slecht voor het milieu en dus een slecht plan, vonden de klanten van Shell. Ze dreigden bij een andere pomp te gaan tanken. Shell koos eieren voor zijn geld en liet de Brent Spar netjes aan land ontmantelen. Meneer Jeroen van der Veer was in die tijd nog net niet de opperbaas, maar al best een grote meneer bij Shell. Inmiddels is Jeroen alweer een tijdje afgezwaaid bij het olieconcern, maar nog wel lekker actief in de wereld van de industriekapiteinen. Zo is hij o.a president commissaris bij ING. Met zijn ervaring weet hij precies hoe het werkt. Groot, groter, grootst. Veel, meer meest, daar gaat het om. En als je niet oppast dan vertrekken alle goede opperbazen naar het buitenland en blijven we in Nederland met de onderknuppeltjes zitten. Een salarisverhoging van twee naar drie miljoen voor de baas van ING is dus heel belangrijk, riep Jeroen anderhalve week geleden. Jeroen was al lang vergeten wat er in 1995 gebeurd was. Net als toen, werden ook nu de gewone-mensen-klanten weer behoorlijk pissig.  Een salarisverhoging van 50% voor een bankdirecteur, dat slaat echt nergens op. De ING trekt het voorstel voor de salarisverhoging van topman Ralph Hamers in en Jeroen laat weten: “Wij realiseren ons dat we de publieke reactie in Nederland op deze duidelijk gevoelige kwestie hebben onderschat.” Jeroen zegt niet dat hij het bij het verkeerde eind heeft. Nee, hij snapt de reactie van het Nederlandse publiek niet. Niet zo gek natuurlijk als je in een andere wereld leeft. En die arme Ralph Hamers blijkt blij gemaakt te zijn met een dooie mus. Zou hij zijn vrouw al gevraagd hebben om een stapel verhuisdozen te gaan kopen bij de Gamma?

Afgelopen week popten ze ineens weer op. Van die mannen uit het bedrijfsleven die veel te veel geld verdienen en zichzelf verschrikkelijk belangrijk vinden.

Ik werk ook in het bedrijfsleven en vind mijzelf ook heel erg belangrijk, maar verdien niet te veel geld en als ik ’s avonds thuis kom, wordt mij meestal al snel duidelijk dat ik ook helemaal niet zo belangrijk ben. En dat is maar goed ook, voor mijzelf en de rest van de wereld.

De heren uit het nieuws komen ’s avonds waarschijnlijk niet zo vaak thuis of hebben de kritiek van huisgenoten op een slimme manier afgekocht met mooie spulletjes. Ze leven in een andere wereld dan u en ik, de wereld van de captains of industry. Ze maken de wereld mooier en beter en hebben daarom recht op het grootste stuk van de taart, vinden zij zelf. Als ze eenmaal het grootste stuk hebben, willen ze meer. Dan willen ze een hele taart voor zichzelf alleen. En ze vertellen elkaar voortdurend, dat dat helemaal niet raar is.

Meneer Ralph Hamers is zo’n kapitein. Hij is de baas van de ING bank en loopt al weer een tijdje rond tussen andere internationale bankiers. Met een loonstrookje van ongeveer twee miljoen tel je in zijn wereld niet echt mee en dus vroeg hij maar eens een gesprek aan met de voorzitter van de raad van commissarissen, Jeroen van der Veer. Jeroen was heel lang de grote baas van Shell en weet dus precies hoe Ralph zich voelt met zo’n schamele twee miljoen. De heren werden het dan ook snel eens. Onder het genot van een goed glas whisky besloten zij om er voorlopig maar eens de helft bij te doen. In de gewone mensenwereld begrijpt niemand hier iets van en de meneren en mevrouwen in de politiek spreken er schande van. Jeroen kan het echter heel goed uitleggen. Een directeur van een internationale bank hoort een marktconform salaris te verdienen. Drie miljoen, daar is niets geks aan.

En dan was daar ook ineens Jos Nijhuis, de baas van Schiphol. Hij gaat stoppen en wordt opgevolgd door een man, die ook lid is van de club van industriekapiteinen. Er zitten al twee dames in de raad van bestuur, dus kon het alleen maar een man worden, volgens Jos. Dat is logisch.

Het zijn maar twee voorbeeldjes van heren die in een volstrekt parallelle wereld leven. Ze zijn met geen enkel argument meer te overtuigen van hun ongelijk. Ze zijn reddeloos verloren, maar wel met een fijne bankrekening en een paar aandeeltjes voor later.