admin

Het had zo mooi kunnen zijn, maar het werd dus zo’n zondag. Sparta heeft mijn sympathie. Het is de club van West. Een club met historie en een kasteel als stadion. Er moet gewonnen worden van stadgenoot Excelsior, want de laatste plaats past niet bij Sparta. In de laatste minuten tikt Excelsior de drie twee binnen. Sparta staat nog steviger op de laatste plaats. Jammer, maar het gaat natuurlijk om de wedstrijd van half drie. De klassieker. En dat levert ook al geen vrolijkheid op. Eén kans, die er niet ingaat. Gele kaarten, twee doelpunten om de oren en natuurlijk weer een scheidsrechter die in de streken van ventje Veltman trapt. Ajax tegen Feyenoord is zoiets als hopen op een grote prijs in de Staatsloterij. Je denkt steeds maar weer dat je hem kan winnen, maar je weet ook wel dat de kans daarop vrijwel nul is. Gelukkig is het maar een spelletje. Ja, ja….

Er gaat veel geld om in de wereld van het voetbal. Het is big business. Belangrijk voor de economie. Zat je vroeger de hele wedstrijd tegen dezelfde houten reclameborden aan te kijken, tegenwoordig staan er digitale schermen langs het veld met wisselende beelden. Dat levert meer geld op. Ik zie Ziggo en Adidas voorbij komen. Ook Veronica en Fox hebben ruimte ingekocht. Tot mijn stomme verbazing zie ik ineens de naam “T-zorg” langskomen. T-zorg, dat is de club die de huishoudelijke hulp regelt bij mijn oude vader. De club die dames inhuurt die moeten werken met behoud van hun uitkering. Dat is lekker goedkoop. De club ook die deze dames na twee contractverlengingen weer ontslaat, omdat het anders te duur wordt. En de club waar planners werken die de computer de schuld geven als er iets mis gaat. Waarom moet deze thuiszorgorganisatie geld uitgeven aan reclame in een fout voetbalstadion? De privatisering van de zorg kent zijn duistere kanten. De baas van T-zorg vindt waarschijnlijk een paar vrijkaarten voor een voetbalwedstrijdje belangrijker dan het leveren van goede zorg.

Ik, gefrustreerd omdat Feyenoord weer niet kon winnen van die lui uit 020? Welnee, hoe komt u daar nou bij.

Een goede vriendin maakt mij via facebook attent op de leuke foto. Of eigenlijk twee leuke foto’s. Ook nu weer van een mooie winkel. De foto’s staan op de pagina van “Oud Vlaardingen” en komen uit de collectie van Kees Maarleveld. De foto’s zijn minstens dertig jaar oud. Mijn ouders staan voor hun winkel. De erwtensoep is in de reclame, net als de rookworst en de speculaasjes. Ik denk dat ik zelf de reclamefoldertjes nog bij de klanten in de bus gedaan heb. De Nido was wereldberoemd in de Oostwijk van Vlaardingen. De buurtsuper waar je nog op de pof kon kopen. En als je iets vergeten was kon je na sluitingstijd terecht, want de familie woonde boven de winkel. Die goede oude tijd!

Mijn ouders gingen wel met hun tijd mee, maar aan een computer, smartphone of tablet is mijn moeder nooit toegekomen. Zij is ruim twintig jaar geleden overleden. Mijn vader is nooit zo van de techniek geweest. De modernste toetsten die hij ingedrukt heeft waren die van de elektrische kassa. En nu staan ze ineens weer samen voor de winkel, op facebook. En ze zijn nog steeds beroemd. Ik zie 272 likes en 96 opmerkingen. En wat voor opmerkingen. Allemaal lieve aardige reacties en mooie herinneringen.

Mijn vader woont sinds kort in een verpleeghuis. Hij kan dingen niet zo goed meer onthouden. Een paar tellen, langer lukt niet. Ook de benen, de ogen en de oren doen het niet goed meer. Veel lol heeft hij niet meer in het leven. Maar als we het over de Nido hebben, dan komt er toch een glimlach om zijn mond. Vanmorgen ben ik begonnen met het voorlezen van alle reacties die onder zijn facebookfoto’s staan. Zijn ogen glinsterden. Morgen doen we het nog een keer. En overmorgen weer.

Er loopt nog niet veel volk door de winkelstraat, het is nog vroeg. Eerst een bakkie koffie en de deur open. Daarna is het tijd om de stofzuiger ter hand te nemen. Ja, ook een winkelbaas stofzuigt wel eens. “Meneer, mag ik iets vragen?”  In de deuropening staat een grote man met een enorme camera op zijn buik. Ik had hem niet opgemerkt. Hij blijft in de deuropening staan. Ik zet de stofzuiger uit en bereid mij voor op de vraag die de meeste mensen met camera’s in Amsterdam stellen. De vraag naar de juiste weg. “Mag ik een foto van u maken?”  Deze zag ik niet aankomen.

“U wilt een foto maken?”

“Ja, ik zag u net door de etalage heen, en dat zag er zo leuk uit. Mag ik daar een foto van maken?”

“Een foto van de etalage? Maar natuurlijk mag dat. Graag zelfs.”

“Ja, maar met u er achter.”

“Oh, en gaat u die dan publiceren?”

“Nee, ik maak gewoon leuke foto’s.”

“Nou vooruit dan maar, maar dan moet u beloven dat u de foto ook naar mij mailt. Ik ben namelijk wel benieuwd hoe dat eruit ziet.”

“Dat beloof ik.”

Op 1 januari ontvang ik de foto van die mooie etalage met mijn kop er in. Ik vraag mij toch af of die man gewoon een hobbyfotograaf is, die alleen maar leuke fotootjes loopt te schieten? Hij zou ook zomaar eens een modellenscout kunnen zijn. Dat soort jongens lopen regelmatig door Amsterdam hè. Dat weet u toch? Dus als u deze zomer zo’n  levensgrote poster ziet hangen in een bushokje, met daarop een knappe man met een rond brilletje in een sexy boxershort, dan weet u hoe dat zo gekomen is.

Een paar duizend religieuze Joden staan te bidden voor de Klaagmuur in Jeruzalem. Ze vragen hun God om een spatje regen, of eigenlijk een flinke plensbui en dan het liefst een paar weken achter elkaar. Blijkbaar is het spreekwoord “Kinderen die vragen worden overgeslagen” nog niet in het Hebreeuws vertaald.

Het is al vier jaar lang veel te droog in Israël, waardoor de landbouwgronden staan te verdorren en de drinkwatervoorziening in gevaar komt. Minister Uri Ariel heeft vorige week, samen met een paar leidende rabbi’s een openbare bidsessie georganiseerd.

Als God bestaat en hij zou voor regen kunnen zorgen, dan is het ook zijn schuld dat het nu zo droog is. Zou het dan niet zo kunnen zijn dat de God van de Joden hier een bedoeling mee heeft? Zou hij misschien iets duidelijk willen maken? Hij heeft zijn volk tenslotte al eens eerder een jaar of veertig door een gortdroge woestijn laten sjokken. Dat was ook niet voor niets. En het volk deed het. Niet in de laatste plaats, omdat het hen werd opgedragen door hun charismatische leider, Mozes. Samen met zijn broer Aäron, vertelde hij het volk dat het goed zou komen, als ze maar zouden doen wat hij zei. Hij bedacht dat niet allemaal zelf, vertelde hij het volk. Hij kreeg het ingeseind van boven.

Wat zou het mooi zijn als er nu een charismatische Jood zou opstaan, die het volk vertelt dat deze droogte niet voor niets is. Dat er iets behoorlijk mis is. Dat God nogal teleurgesteld is en dat ze nu eindelijk eens dat akkefietje met hun buren moeten gaan oplossen. Regel dat gedoe met Jeruzalem nou eens een keer. Ga er gewoon lekker samen wonen. En stop met het landjepik. Er moet toch iemand te vinden zijn die zo’n verhaal een beetje geloofwaardig over het voetlicht kan brengen? Hij noemt zich Mozes en zegt dat het goed komt, al duurt het veertig jaar. Het komt goed, als ze maar naar hem luisteren, want God heeft het zelf tegen hem gezegd.

Wat zou het mooi zijn als er dan in Oost Jeruzalem een Palestijn rond zou lopen die ook een beetje lekker uit zijn woorden kan komen en zijn mensen een goed verhaal kan vertellen. De Palestijn noemt zich Mohamed en vertelt dat hij van Allah begrepen heeft dat het toch echt niet de bedoeling is om je buren met stenen te bekogelen en al helemaal niet met bommetjes.

Ik betwijfel of God en Allah binnenkort de boel hier op aarde een beetje in de goede richting gaan sturen. Wat zou het mooi zijn als er dit jaar een Mo en Moos opstaan die het hier beneden gewoon samen oplossen. Met een goed verhaal over God en Allah of zo. Dat zou toch mooi zijn?

Daar staat hij dan, strak in het pak. De handen gevouwen voor zich, de voeten iets uit elkaar. Mooie antieke Delfts blauwe vazen gevuld met prachtige rode bloemen links op het tafeltje. Rechts aan de muur, moderne kunst. Streepjes op een wit vlak en dat twee keer. Heel apart. Het is Eerste Kerstdag en onze koning spreekt ons toe vanuit zijn woning in Wassenaar. Hij heeft een boodschap, maar welke precies is mij ontgaan. Ik kan hem niet volgen, ik ben steeds afgeleid. Natuurlijk wordt mijn aandacht getrokken door het Delfts blauw, dat begrijpt u. Ook de twee schilderijtjes naast het raam trekken voortdurend mijn aandacht. Vind ik ze mooi, of vind ik dit soort kunst een beetje aanstellerij van de bovenklasse? Ik weet het niet. Maar het meest wordt ik afgeleid door de handen van de koning. Hij kan ze niet stil houden. Het zijn geen grote gebaren die hij er mee maakt. Hij haalt ze binnen elke zin twee keer van elkaar af, toont ons dan de palmen van zijn handen,  om ze vervolgens weer ter hoogte van zijn Koninklijke pielemosie over elkaar heen te leggen. “Twitter maakt het debat soms bitter” vang ik op. Leuk gevonden. Hij heeft het over ik en wij, maar de essentie ontgaat mij. Die handen. Houdt ze stil! Het lukt hem niet en daardoor lukt het mij niet om mijn kop erbij te houden. Het ligt niet aan de koning hoor, hij doet het goed. Het ligt aan mij. De juffrouw van de lagere school vertelde het al op de ouderavond. “Ronald is niet dom, maar een beetje snel afgeleid.”

Ik hoop dat onze koning volgend jaar zijn handen gewoon in zijn broekzakken stopt.

Het is toch wat, met die Geert Wilders. Reist hij helemaal naar Rotterdam om zijn nieuwe vriendje voor te stellen, een zekere meneer Hegedüs, staan die jongens van Denk daar ook ineens. Niet zo gek natuurlijk als je afspreekt op een veldje voor de Essalam moskee op Zuid, maar Geert had er toch even geen rekening mee gehouden. Foutje. Op die gure donderdag in december moet Geert het journaille ineens delen met die slimme meneer Kuzu en de imam van de moskee, die de dames en heren van de pers ook nog eens trakteert op een heerlijk kopje warme thee. En wat denk je? Een dag later schopt de Grote Blonde Leider zijn nieuwe vriendje al weer op straat. Geert was even vergeten te vragen hoe meneer Hegedüs over de rest van de wereld denkt. En wat blijkt? De beste man wil niet alleen van de moskeeën af, maar hij heeft nog veel meer rare ideeën.  Dat van die Holocaust bijvoorbeeld, dat viel allemaal best wel mee. En mensen met een kleurtje vindt hij maar raar. Die moeten we langzaam maar zeker ook maar ons mooie landje uit zien te werken.  Arme Geert. Hij wist dit niet. Geert wordt een beetje moe denk ik. Hij wil wel, maar hij kan het niet meer zo goed. Je zou bijna medelijden met hem krijgen.

Dikke sneeuwvlokken. Nederland verandert in een grote kerstkaart. Mijn vrouw en ik glibberen langzaam door dit sprookjesachtige tafereel. We zijn op weg naar onze oude buren. Zij zijn een paar jaar geleden verhuisd en wonen nu lekker ruim. Zij houden van cultuur en hebben vandaag hun huis beschikbaar gesteld aan een stel enthousiaste knapen. Ze maken muziek en willen hun talent aan de wereld tonen. “Muziek bij de buren”, gratis huiskamerconcerten in een intieme sfeer. Een goede invulling van de zondagmiddag, vinden mijn vrouw en ik. Daar hebben we wel een wandeling door de sneeuw voor over. Ook leuk om de buurtjes weer eens te spreken. Het is niet druk. Logisch met dit weer. Het trio staat al klaar, we zijn net op tijd voor hun tweede optreden. Ze hebben drie miniconcertjes op het programma staan. “Wijn, bier of koffie?”, vraagt de buurvrouw. “Doe maar koffie, het is tenslotte pas drie uur.” Plots trekken de jongens hun shirtje uit en gaan volledig los. Ik hou van een stevig stukje muziek, maar dit valt echt in de categorie pleurisherrie! Het optreden duurt een half uur. Ik ben kapot. Ik ben toe aan bier. Een groot blik bier. Met een piep in mijn oren knoop ik een gesprekje aan met de boys van de band. Aardige gasten, vooral als ze hun shirtje aan hebben.

De jongens maken zich op voor hun laatste optreden. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. “Het was leuk buurman en buurvrouw. We spreken snel nog eens af, dahag.”

De Royals zijn weer lekker in het nieuws. Prins Harry van Engeland gaat trouwen met de knappe Meghan Markle. De hele wereld smult ervan. Onze eigen Koninklijke beauty liep deze week op het eiland St. Eustatius rond op blauwe slippertjes. Ze waren best modieus. Niet zomaar een paartje van de Bristol. Het schijnt dat ze een eurootje of vierhonderd gekost hebben. Maar toch, een koningin op slippers, dat kan toch niet, vinden de modekenners en de royalty watchers. Het maakt mij niet uit. Ik blijf Maxima een verrijking voor ons koninklijk huis vinden. Ook op badslippers.

Het is toch verbazingwekkend hoe al die knappe burgermeisjes steeds weer bij die lelijke prinsen terecht komen. Neem nou die Prinsen van Engeland. Die Harry is toch niet echt een knappert en zijn grote broer William al helemaal niet. Daar zit nou werkelijk geen geur of kleur aan, maar hij weet wel het knapste meisje van de klas te strikken. En wat te denken van de vader van deze boys, prins Charles. De man trouwt op zijn tweeëndertigste met een knappe schooljuffrouw van twintig. Ik kan mij niet voorstellen dat Diana gevallen is voor het lieve karakter van de prins. Onze eigen koning komt thuis met een Argentijnse schoonheid. Als hij geen prins was geweest, zou hij vroeger bij het parijtje tijdens de gymles als laatste gekozen worden. Zijn naam is echt niet terug te vinden in de schoolagenda’s van de pubermeisjes. En toch weet deze te dikke prins met het lelijke gebit een vrouw als Maxima te huwen.

Of ik jaloers ben? Helemaal niet. Ik ben zelf ook met een burgermeisje getrouwd en zij is ook een stuk knapper dan ik. Maar ik heb het gepresteerd zonder ook maar één druppel blauw bloed.

Het kleine Duitse meisje kan niet kiezen. Zij wil die met Mickey Mouse, maar haar vader vindt hem te duur en kiest voor de uitvoering zonder Mickey. Moeder houdt zich een beetje afzijdig. Met haar lieve glimlach probeert de verkoopster de papa te verleiden om zijn portemonnee te trekken. Zij spreekt geen Duits, maar wel Engels. Het eind van het liedje is dat het gezinnetje er nog even over gaat denken en misschien vanmiddag nog even terug komt. Die heb ik vaker gehoord, denk ik bij mijzelf.

Ik ben in mijn pauze naar de winkel gelopen. Omdat ik al lang niet meer in Sinterklaas geloof, moet ik zelf cadeautjes kopen om het Heerlijk Avondje een beetje gezellig te maken. De lieftallige verkoopster begroet mij in het Engels. Ik snap de vergissing. Die maak ik zelf ook regelmatig. Dit is tenslotte Amsterdam. “U kunt weer gewoon in het Nederlands praten hoor. Ik wil deze, en ik weet het zeker. Ik hoef er niet meer over na te denken.” De juffrouw achter de toonbank kijkt mij een beetje verbaasd aan. Ze begrijpt mijn grapje niet. Dat heb ik wel vaker. Ik wil deze graag. Kunt u er een cadeautje van maken? Het werkt niet. De verkoopster spreekt geen Nederlands.

Die avond zijn de rollen omgedraaid. Ik ben de verkoper in één van onze prachtige Delfts Blauw winkels. Het jonge stel komt uit Spanje en spreekt Engels op hetzelfde niveau als ik. Dat is prettig. We begrijpen elkaar goed. Als ze hun keuze gemaakt hebben, vraagt de dame of wij ook aan Black Friday doen. Ze is op zoek naar korting. In mijn beste Engels, vertel ik dat het vandaag zaterdag is. Er volgt geen lach en dat ligt niet aan mijn Engels. Ik probeer het nog met “Blue Saturday”, maar ook deze blijk ik zelf leuker te vinden dan mijn Spaanse klanten.

Wat is er toch aan de hand in Nederland? De voertaal in onze hoofdstad lijkt Engels te zijn geworden. De traditionele zomer- en winteruitverkoop zijn ingeruild voor een permanente SALE. We moeten in het vroege voorjaar cadeautjes kopen voor onze Valentine. In de herfst moeten we griezelen vanwege Haloween, om een paar weken later op koopjesjacht te gaan tijdens Black Friday. Misschien kunnen onze cultuurbewakers, de heren Wilders en Baudet, hier ook eens Kamervragen over stellen.

 

De tribune is zo goed als leeg. Een mannetje of tien, meer niet. Daarvan zijn er vier van de tegenstander. Door het flauwe najaarszonnetje lijkt het lekkerder dan het is. Het is koud. Met mijn handen diep in de jaszakken, kijk ik naar het zevende van VFC. Tegenstander is Den Hoorn negen. Ik heb geen last van de kou, want we staan met twee nul voor. Het ziet er goed uit.

Hoe anders was dat gisteren bij de grote jongens van Feyenoord, in de Kuip. Ongeveer vijftigduizend man op de tribune. De tegenstander is een voetbaldwerg uit Venlo. Een wedstrijd om het doelsaldo wat op te krikken, zou je denken. Ik zie de wedstrijd in samenvatting, zo’n grote fan ben ik nu ook weer niet. Ze kennen mij niet in de Kuip. Ik kom er nooit. Feyenoord – VVV: één tegen één. Het is toch niet te geloven. Hoe moeilijk kan het zijn? Gewoon het balletje in het netje van de tegenstander schoppen en zorgen dat hij er bij jou niet in valt. Vraag het aan mijn zoon. Hij speelt al zestien jaar in de achterhoede van VFC. Inmiddels dus in het zevende. Daar rost hij de ballen naar voren en, als het nodig is, de tribune over, richting Maassluis.  De spits van de tegenpartij krijgt te maken met de brede schouders van mijn zoon als deze hem probeert te passeren. En als een doelpunt dreigt, is de noodrem toegestaan. Zo houdt VFC 7 het doel schoon. Ook vandaag houden de mannen de nul. Zelf prikken ze er nog één bij. Drie nul. In de kantine vier ik de overwinning met een flesje spa rood en een broodje beenham. We hebben gewonnen. Wat een lekker gevoel. Ik denk dat ik Studio Sport vandaag een keertje oversla.