Afgelopen zaterdag maakte de politie bekend, dat ze een aanknopingspunt hadden in de zaak van de bombrieven. Een papieren zakje met een plaatje van Delft erop. Het wordt veel gebruikt in souvenirwinkels. Ik snap dat u nu aan mij denkt. Ik werk bij een bedrijf met winkels in Delft. Wij verkopen prachtig Delfts blauw aardewerk. Een leek zou deze producten souvenirs kunnen noemen. Zelf zou ik het die kwalificatie nooit geven, maar een politiewoordvoerder kan je dat niet kwalijk nemen. Op vrijdag heb ik nog een grapje op sociale media gezet over bombrieven. Je ziet het wel vaker. Pyromanen worden ook steeds brutaler bij het bevredigen van hun maniakale lusten. Met de kennis van nu ben ik blij dat mijn grapje niet viraal is gegaan. Voor de zekerheid heb ik mijn huis gecontroleerd op microfoontjes. Een vriendelijk verzoek: Als u mij belt, laten we het dan gewoon over koetjes en kalfjes hebben. Ik houd er rekening mee dat mijn telefoongesprekken worden getapt. Er zijn nog geen slachtoffers gevallen, maar de politie neemt de bombrieven heel serieus. Zelf weet ik dat ik er niets mee te maken heb, maar leg dat maar eens uit in de verhoorkamer. Ik heb dat wel eens bij Flikken Maastricht gezien. Als je daar eenmaal zit, dan heb je toch echt een probleem. Afgelopen nacht heb ik slecht geslapen. Ik lag te piekeren. Hoe bewijs ik mijn onschuld? Ineens had ik het. De bitcoins. De brievenschrijver vraagt om bitcoins. Dat is mijn alibi. Mijn afkeer van dit soort rare digitale beleggingsmunten. Ik heb er op deze plek wel eens over geschreven, maar ik ben bang dat ze bij de politie nog nooit van de “praatjes” van Roon gehoord hebben. Als het zover is, mag ik u dan oproepen als getuige à décharge?