Als je energiecontract nog een tijdje doorloopt en je niet zo vaak langs de benzinepomp hoeft, valt het nog wel mee. Daarom zitten mijn vrouw en ik heerlijk op een zonnig terras achter een groot glas ijskoffie. Gewoon omdat het kan. Een van de twee mannen die ook naar het terras onderweg zijn, kijkt mij indringend aan. Ze zijn niet hoogbegaafd, dat zie je zo. Kent u de serie Buurman en Buurman? Nou zulke mannetjes zijn het. Zeg maar, charmant onbeholpen. “Nee, hij is het toch niet, geloof ik”, zegt de één tegen de ander. Als ze langs ons tafeltje schuifelen, vraag ik of ik misschien op iemand lijk. “Ik dacht dat je Wijbenga was”, zegt de man. “Burgemeester Wijbenga, ken je die?” “Ja, natuurlijk ken ik onze burgemeester, maar die is nog veel kaler dan ik en hij draagt volgens mij geen bril.” De man reageert niet op mijn tegenwerpingen en begint spontaan te vertellen dat hij de burgemeester wel eens spreekt op de kinderboerderij, waar hij werkt. Ik weet nu ook dat hij in de wijk Holy woont, maar dat hij vroeger hier vlakbij op de Billitonlaan woonde. Allemaal interessante informatie op een zonnige doordeweekse middag. Na een hartelijke groet, gaan de mannen op zoek naar een tafeltje. “Deze is een beetje in de schaduw.” “Misschien is het hier beter. Ik heb het bloedheet.” “Nou ik vind het wel meevallen. Er staat een lekker windje.” “Ja daar wel, maar hier niet.” Uiteindelijk bereiken ze een compromis met een mooi plekje in het midden van het terras. Mijn vrouw en ik genieten. Dit is de reden waarom we hier zitten.
Eenmaal thuis, kijk ik voor de zekerheid nog eens in de spiegel. Ik zie inderdaad een kale kop, maar verder geen overeenkomsten met Bert Wijbenga. Gelukkig maar… voor Bert.
