De papieren krant is een beetje ouderwets. Je moet vijftig jaar of ouder zijn om hem te lezen. Ik ben zo’n oude man die elke ochtend zijn krantje van de deurmat haalt. Vind ik gewoon lekker. Omdat ik in Vlaardingen woon, heet mijn krant AD Rotterdams Dagblad. Op zaterdagochtend is dat dubbel lekker, want dan is de krant dubbeldik. Twee bruine boterhammen, bekertje melk en dan pagina twee van de ochtendkrant. De column van Carrie. Ben je ambtenaar, raadslid of wethouder? Ik zou mijn best maar doen, anders krijg je ervan langs. Carrie schopt, slaat en scheldt je de pleuris. In onvervalst Rotterdams vertelt zij wat er mis is en waarom je beter op kunt pleuren. Maar doe je het goed, dan hoor je dat ook. Zo is Carrie dan ook wel weer. Mijn weekend begint pas als het grote rooie Rotterdamse geweten gesproken heeft.
Afgelopen zondag heb ik in cultuurcentrum Kade40 drie schrijfworkshops gevolgd. Eigenlijk had ik er niet zoveel zin in. Ik heb netjes meegedaan hoor. Creatief schrijven en Poëzie, daar gingen de eerste twee over. Ik weet nu dat ik geen roman ga schrijven en u hoeft geen datum te reserveren voor de presentatie van mijn eerste poëziebundel. Die zal er niet komen. De middag in het cultuurcentrum was mij maar om één ding te doen: De workshop Columns schrijven. Nog niet eens om een goede columnist te worden. Daar zijn er al genoeg van. De workshop werd gegeven door Carrie! Mijn grote idool van de zaterdagochtend. Van de workshop heb ik niet veel meegekregen. Als een verliefde puber heb ik in de klas naar de juf zitten staren. Aan het einde van de les heb ik al mijn moed bij elkaar verzameld en gevraagd of ik een selfie met haar mocht maken. Het mocht! Gelukkig heeft Carrie haar tips voor het schrijven van een goede column op een A-viertje gezet. Ik zal ze nog eens doorlezen, dan heeft u er misschien ook nog iets aan.
