Daar staat hij dan, strak in het pak. De handen gevouwen voor zich, de voeten iets uit elkaar. Mooie antieke Delfts blauwe vazen gevuld met prachtige rode bloemen links op het tafeltje. Rechts aan de muur, moderne kunst. Streepjes op een wit vlak en dat twee keer. Heel apart. Het is Eerste Kerstdag en onze koning spreekt ons toe vanuit zijn woning in Wassenaar. Hij heeft een boodschap, maar welke precies is mij ontgaan. Ik kan hem niet volgen, ik ben steeds afgeleid. Natuurlijk wordt mijn aandacht getrokken door het Delfts blauw, dat begrijpt u. Ook de twee schilderijtjes naast het raam trekken voortdurend mijn aandacht. Vind ik ze mooi, of vind ik dit soort kunst een beetje aanstellerij van de bovenklasse? Ik weet het niet. Maar het meest wordt ik afgeleid door de handen van de koning. Hij kan ze niet stil houden. Het zijn geen grote gebaren die hij er mee maakt. Hij haalt ze binnen elke zin twee keer van elkaar af, toont ons dan de palmen van zijn handen, om ze vervolgens weer ter hoogte van zijn Koninklijke pielemosie over elkaar heen te leggen. “Twitter maakt het debat soms bitter” vang ik op. Leuk gevonden. Hij heeft het over ik en wij, maar de essentie ontgaat mij. Die handen. Houdt ze stil! Het lukt hem niet en daardoor lukt het mij niet om mijn kop erbij te houden. Het ligt niet aan de koning hoor, hij doet het goed. Het ligt aan mij. De juffrouw van de lagere school vertelde het al op de ouderavond. “Ronald is niet dom, maar een beetje snel afgeleid.”
Ik hoop dat onze koning volgend jaar zijn handen gewoon in zijn broekzakken stopt.