U heeft ze allemaal al eens gezien, want u volgt mij op facebook en misschien zelfs ook wel via instagram. Maar ja, u bent maar met heel weinig. Echt veel facebookvrienden heb ik niet en op Intstagram is het al helemaal droevig gesteld met het aantal volgers. En dat terwijl ik juist zulke leuke plaatjes de wereld in stuur. Dat hoef ik u niet te vertellen. Ik lig daar af en toe wakker van. Ik maak al die kunstwerkjes natuurlijk niet voor niets. Ik steek daar veel energie in en dan is het wel de bedoeling dat ze gezien worden. Ik wil niet als Vincent van Gogh eindigen. Zwaar depressief, met een oor minder en uiteindelijk een kogel in mijn lijf. De dames en heren van de Nederlandse musea hebben nog niet in de gaten dat mijn werk best de moeite waard is. Daar had Vincent in zijn tijd ook last van. Wees gerust, daarna houdt elke vergelijking op. Ik sta vrolijk in het leven en hecht bijzonder aan mijn beide oren. Genoeg over Vincent. Waar het om gaat is, dat mijn werk nu eens een keer aan de wereld getoond moet gaan worden en als het niet via de sociale media lukt, dan moet het maar op de ouderwetse manier. Gewoon ophangen die kunstwerken, op een plek waar veel mensen komen. En dat is nu zover. Een serie van bekende Vlaardingse gebouwen hangt sinds afgelopen vrijdag in de publiekshal van het stadhuis in Vlaardingen. Ik maak mij geen enkele illusie. Er zullen geen files staan voor de afrit Vlaardingen West, maar het begin is er. Misschien moet ik eens een serietje maken met Rotterdamse gebouwen en daarna gebouwen uit Amsterdam en dan uit Parijs, Londen en New York…