Moeten we het er nog over hebben? Alles is al gezegd. Jeroen geeft het toe, Ali ontkent en Marco zegt maar even niets. John heeft zich verbaasd en daarna verontschuldigd. Zijn zus, Linda, ging met Jeroen, maar nu niet meer en is helemaal in de war. Zoon Johnny heeft zijn zegje gedaan, net als alle andere talkshowpresentatoren en hun gasten. Iedereen is verbaasd over het gedrag van Ali, Marco en Jeroen en tegelijk verbaast het natuurlijk niemand, omdat we allemaal weten dat er overal omhooggevallen mannen rondlopen die zich vunzig gedrag denken te kunnen permitteren. En op vrijdag, toen alles gezegd was, hoorde ik dat Meat Loaf overleden was. Meat Loaf, de veel te dikke zanger van Paradise by The Dashboard Light. De hymne van mijn jeugd. Ik werd verliefd tijdens het nummer. Mijn vriendinnetje had de LP Bat Out of Hell. Het was haar eerste. Ik kan het mij niet meer herinneren, maar we hebben vast gezoend tijdens het nummer. De clip op televisie was heerlijk. Uiteindelijk is het Karla DeVito die, met de stem van Ellen Foley, het gevoos van de zanger stopt en eerst wil weten of hij wel echt van haar houdt. Ja, zo ging dat toen… Het vriendinnetje werd mijn vrouw. Twee LP’s in de platenkast met dezelfde hoes. Even later kwam de CD erbij. En nu luister ik naar Bat Out of Hell via Spotify. Een liefdeslied waarbij het niet goed afloopt. “And the last thing I see is my heart, Still beating still beating, Still beating still beating, Breaking out of my body, and flying away, Like a bat out of hell”. Een song uit 1978. Een vleermuis uit de hel. Tweeënveertig jaar later blijkt een vleermuis uit China de oorzaak van dood en verderf. Maar dan echt. De Chinese vleermuis is dood. De dikke zanger nu ook. Het lijkt erop dat het virus ook zijn langste tijd gehad heeft. Laten we het hopen. Dan kunnen de kroegen en discotheken weer open, tot diep in de nacht. En dan kunnen de jongens en meisjes weer zoenen, gewoon omdat ze verliefd zijn.
