Twan Huys is terug. Na zijn mislukte avontuur bij de Commerciëlen heeft hij een wandelboek geschreven, om daarna weer in genade aangenomen te worden bij de publieke omroep. En nu start een nieuwe serie van zijn programma Collegetour. Het programma dat hij zelf bedacht heeft en waarmee hij zoveel succes had. Grote namen schoven aan in de collegezaal; van de Dalai Lama tot Willem Holleeder. Spraakmakende televisie maken, dat is wat Twan wil en daarom moet zijn redactie aan de bak. Sigrid Kaag is zijn eerste gast. Sigrid doet het niet zo goed. Het is tot nu toe niet geworden wat iedereen binnen haar partij ervan verwacht had. Ze wilde de eerste vrouw worden in het Torentje. Dat lijkt niet te gaan lukken. Net als een heleboel andere politici, wordt ze bedreigd. Er hoeft maar één gek rond te lopen en ze eindigt net als Els Borst, tekent de redactie op bij de dochters van Sigrid Kaag. De dochters van Sigrid zijn mooi in beeld en doen precies wat er van ze verwacht wordt. Ze spelen op het gemoed van hun moeder. Uit liefde, dat wel natuurlijk. Geen twijfel daarover. Tijdens de redactievergadering is iedereen euforisch. “Als we Kaag hiermee confronteren is succes verzekerd. Dit gaat haar raken. Hier gaan we mee scoren.” Tijdens de opnames komen alle verwachtingen uit. Sigrid pinkt een traantje weg. “Yes!”
Het fragment wordt gebruikt als reclamespot. Het NOS journaal opent ermee, de actualiteitenrubrieken hebben het erover en er verschijnen artikelen in de kranten. Dit is nog eens een start van een nieuw seizoen. Beter wordt het niet. Tenzij de Paus nog een keer aanschuift, want dat is de ultieme natte droom van Twan. Het is natuurlijk verschrikkelijk als je als politicus je werk niet normaal kunt doen, omdat er malloten rondlopen die het nodig vinden om te bedreigen en te intimideren. Daar moet wat aan gedaan worden. Maar of je daar de kinderen van mevrouw Kaag voor moet gebruiken, vraag ik mij af. De traan van Kaag is bedoeld ter meerdere eer en glorie van Twan Huys. Niets meer en niets minder.
