Sinterklaas is vertrokken en de kerstboom is opgetuigd. We kunnen aan het laatste stukje beginnen. Nog drie weken. Queen staat weer op nummer één in de Top 2000. Dat is een geruststellende gedachte. De winkelstraten zijn feestelijk verlicht, de tuincentra pakken uit en steden proberen elkaar te overtoepen met de gezelligste kerstmarkt van het land. Buiten is het guur en nat. Alles is zoals het de laatste jaren was. Niets nieuws onder de zon.
In Den Haag was een enorme explosie met doden en gewonden als gevolg. Was het een ongeluk of is er meer aan de hand? In Oekraïne zijn de energiecentrales weer platgebombardeerd. In Syrië lijkt het regime van Assad te zijn gevallen, maar wat zijn het voor lui die de macht daar nu overnemen? Heeft Poetin nog wat bommen over om zijn vriend Assad te helpen? Misschien heeft hij plannen voor een cyberaanval om het Westen dwars te zitten. Zorg daarom voor een noodpakket met contant geld, water en batterijen, adviseert onze regering. Al die ellende hoort ook bij de laatste weken van het jaar. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Elk jaar kun je er hetzelfde stukje over schrijven. Het enige wat je moet doen is soms wat namen aanpassen, maar verder lijkt er niet veel te veranderen.
Ik ben de dag heerlijk begonnen met een kop koffie en de krant. Nu zit ik dit stukje te tikken met de verwarming op 20 en een Spotify-muziekje op de achtergrond. Mijn vrouw en ik gaan straks lekker eten bij onze zoon en zijn vriendin. Tweede Kerstdag staat ook al in de agenda bij ons vieren. Dat wordt vast een gezellige dag. We zullen het ongetwijfeld over de streken van Trump gaan hebben en over de amateurs die ons eigen land aan het besturen zijn. Misschien komt de klimaatcrisis ook nog wel aan bod. Maar wij gaan de problemen niet oplossen. Die zijn veel te groot. De wereld zal volgend jaar doordraaien met rampen, oorlogen en halve gare machthebbers. En ik realiseer mij dat ik verdomde mazzel heb, dat ik precies op het goede stukje mag meedraaien.
