Afgelopen week popten ze ineens weer op. Van die mannen uit het bedrijfsleven die veel te veel geld verdienen en zichzelf verschrikkelijk belangrijk vinden.
Ik werk ook in het bedrijfsleven en vind mijzelf ook heel erg belangrijk, maar verdien niet te veel geld en als ik ’s avonds thuis kom, wordt mij meestal al snel duidelijk dat ik ook helemaal niet zo belangrijk ben. En dat is maar goed ook, voor mijzelf en de rest van de wereld.
De heren uit het nieuws komen ’s avonds waarschijnlijk niet zo vaak thuis of hebben de kritiek van huisgenoten op een slimme manier afgekocht met mooie spulletjes. Ze leven in een andere wereld dan u en ik, de wereld van de captains of industry. Ze maken de wereld mooier en beter en hebben daarom recht op het grootste stuk van de taart, vinden zij zelf. Als ze eenmaal het grootste stuk hebben, willen ze meer. Dan willen ze een hele taart voor zichzelf alleen. En ze vertellen elkaar voortdurend, dat dat helemaal niet raar is.
Meneer Ralph Hamers is zo’n kapitein. Hij is de baas van de ING bank en loopt al weer een tijdje rond tussen andere internationale bankiers. Met een loonstrookje van ongeveer twee miljoen tel je in zijn wereld niet echt mee en dus vroeg hij maar eens een gesprek aan met de voorzitter van de raad van commissarissen, Jeroen van der Veer. Jeroen was heel lang de grote baas van Shell en weet dus precies hoe Ralph zich voelt met zo’n schamele twee miljoen. De heren werden het dan ook snel eens. Onder het genot van een goed glas whisky besloten zij om er voorlopig maar eens de helft bij te doen. In de gewone mensenwereld begrijpt niemand hier iets van en de meneren en mevrouwen in de politiek spreken er schande van. Jeroen kan het echter heel goed uitleggen. Een directeur van een internationale bank hoort een marktconform salaris te verdienen. Drie miljoen, daar is niets geks aan.
En dan was daar ook ineens Jos Nijhuis, de baas van Schiphol. Hij gaat stoppen en wordt opgevolgd door een man, die ook lid is van de club van industriekapiteinen. Er zitten al twee dames in de raad van bestuur, dus kon het alleen maar een man worden, volgens Jos. Dat is logisch.
Het zijn maar twee voorbeeldjes van heren die in een volstrekt parallelle wereld leven. Ze zijn met geen enkel argument meer te overtuigen van hun ongelijk. Ze zijn reddeloos verloren, maar wel met een fijne bankrekening en een paar aandeeltjes voor later.