Het is vijfentwintig jaar geleden dat Prinses Diana zo tragisch om het leven kwam. Aanleiding voor de media om eens flink uit te pakken. Over de doden niets dan goeds. Daar dacht mijn broer Dick duidelijk anders over. Voordat hijzelf achttien jaar geleden ook overleed, schreef Dick een column over de Royals. Hij haalde er de krant niet mee en dat is jammer. Daarom hier nog maar een keer. Ga er goed voor zitten:
Leve het Britse koningshuis!
“Waarom is de gewone man zo gek op de monarchie? Als u het weet, mag u het zeggen. Ik weet het niet.
In Australië schaarde nog niet zo lang geleden een meerderheid van de bevolking zich tijdens een referendum achter het voorstel om de Britse koningin Elizabeth als hun staatshoofd te handhaven.
Hallo, bent u daar nog? Australië! Een door en door fatsoenlijk land aan het andere eind van de wereld met een keurige, goed opgeleide bevolking bestaande uit gematigde, weldenkende, democratisch gezinde mensen. Stemt voor een koningin van een ander land die haar paleizen ruim 20.000 kilometer verderop heeft staan. Dan moet de behoefte aan een monarchie wel heel erg groot zijn.
Waarom?
De Australiërs vormen geen uitzondering. Overal ter wereld kan de monarchie zich verheugen in een merkwaardige populariteit onder het gewone volk. Hou maar eens een enquête in Nederland, Spanje, Denemarken, Noorwegen of Zweden of noem maar een willekeurig ander land met een koningshuis en u zult zien: een grote meerderheid is voor handhaving van de monarchie. Je kunt een kolonie nog zo uitbuiten en leegplunderen, eenmaal onafhankelijk haatten zij het moederland, maar blijven zij gek op hun voormalige vorsten. En in de landen die het door omstandigheden zonder koningshuis moeten stellen, zoals Amerika, zouden ze bij wijze van spreken , als dat mogelijk was, vandaag nog met de monarchie willen beginnen. Nergens was Prinses Diana zo populair als in Amerika.
Het merkwaardige is dat het al eeuwenlang ook niets uitmaakt hoe de koninklijke hoogheden zich gedragen. Eerder lijkt het zo te zijn dat koninklijk wangedrag hen alleen maar populairder maakt. Hoe gekker hoe beter, lijkt het soms wel. En als het op wangedrag aankomt ben je bij de diverse vorstenhuizen aan het juiste adres. Die hebben op dat punt een traditie hoog te houden.
De tragikomedie rond het korte, maar boeiende leven van prinses Diana was daarvan een uiterst gave illustratie.
Als Hare Koninklijke hoogheid haar koninklijke zin niet kreeg begon zij respectievelijk te krijsen, zich van de trap of tegen een glazen kast te werpen, zich van de inname van voedsel te onthouden of juist heel erg veel voedsel tot zich te nemen om dit vervolgens boven het koninklijke toilet weer uit te braken, al naar gelang de stemming van het moment. Vrijwel geen enkele moderne welvaartsziekte ontbrak in haar repertoire: Boulimia, anorexia, prenatale depressie, postnatale depressie. En ondertussen liepen de waarzeggers, de homeopaten, de piskijkers, de aromatherapeuten, de astrologen, de acupuncturisten, de voetreflexologen en weet ik wie nog meer de paleisdeuren plat. Want bijgelovig zijn ze ook allemaal en ook dat al eeuwenlang.
En hoe gekker Diana zich gedroeg, hoe populairder zij werd. Ja, want ze hield zogenaamd zoveel van de gewone man en deed er alles aan haar kinderen zo gewoon mogelijk op te voeden. Wie dit fabeltje gelooft moet eens het boek lezen dat haar huishoudster Wendy Berry over haar bazin heeft geschreven, overigens ook de vrouw die dagelijks de braakresten van de prinses van het closet mocht poetsen.
Diana was geen vreemde eend in de bijt, zoals vaak wordt beweerd. Zij paste in een aloude traditie van overspel, hysterisch gedrag bijgeloof, hypocrisie, inteelt, kindermishandeling en, meer in het algemeen, een wijdverspreid en verregaand gebrek aan intelligentie. Er is sinds de dagen van kroonprins “Bertie” , de zoon van de preutse koningin Victoria , die er maar liefst drie officiële en tientallen onofficiële maîtresses op nahield, weinig veranderd in het Verenigd Koninkrijk. Het verhinderde allemaal niet dat Bertie als Edward VII zijn moeder als koning opvolgde. De officiële maîtresse van kroonprins Charles, Camilla Parker Bowles is trouwens de achterkleindochter van één van die drie officiële maîtresses van Edward VII. Want ook wat het neuken betreft kennen de Engelsen zo hun tradities. Dat Charles het in seksueel opzicht buiten de deur ging zoeken, daar zou je, gezien de hysterische aard van zijn vrouw haast nog begrip voor kunnen gaan opbrengen. Hij kan zich er, zeker gezien de familietraditie, nauwelijks schuldig over gevoeld hebben.
Camilla Parker Bowles, de vrouw met wie Charles zijn eigen vrouw bedroog en wat betreft haar uiterlijk volgens veel waarnemers nog de meeste gelijkenis vertoond met een paard werd door Diana, trouwens Camilla Park My Balls genoemd. Want humor bezat zij wijlen de prinses van Wales soms wel.
Maar Diana was niet de enige die zich aan koninklijk wangedrag schuldig maakte. Haar schoonzuster Sarah Ferguson was zo mogelijk nog erger, met dit verschil dat zij daarbij in het openbaar ook nog winden liet, iets waar de paparazzi, we moeten het haar nageven, Diana inderdaad nooit op hebben kunnen betrappen.
Nauwelijks een normaal mens te bekennen, daar in het Britse koningshuis, en toch: de Australiërs waren en blijven voor.
Van Charles wordt wel gezegd dat hij zo geworden is door de harteloze, strenge opvoeding van zijn vader. Daar zit misschien wel iets in.
De vader van Charles, prins Philip, doet mij trouwens altijd denken aan onze eigen prins Bernhard. Allebei lid van het Wereldnatuurfonds en beide altijd gaarne bereid in het kader van een gezond wildbeheer zelf het een en ander af te knallen. Allebei ook het hart op de tong. Philip hoeft bij wijze van spreken zijn mond maar open te doen of er rollen één of meer onwelvoeglijkheden uit. Het publiekelijk in de zeik zetten van hun echtgenote is ook een hobby waarin zowel Philip als Bernhard uitblinken. Ooit maakte de BBC een documentaire over de Britse vorstin. Documentaire is in dit geval misschien een wat groot woord, het ging eigenlijk meer om een filmische heiligverklaring waarvoor de regisseur later, naar ik meen, nog in de adelstand werd verheven. Op een dag stelde de regisseur voor dat het wel leuk zou zijn als majesteit voor het oog van de camera één van haar hondjes zou uitlaten.
Majesteit, dol op haar corgi’s, leek dit wel een aardig idee. Zij verdween in haar paleis en kwam niet met één, maar met al haar veertien corgi’s weer naar buiten die zij vervolgens één voor één wilde gaan voeren en uitlaten, hetgeen Philip, toch al niet gek op die honden, voor de draaiende camera tot de volgende woede-uitbarsting, ik citeer letterlijk, bracht: “Ze willen één van die klotebeesten, begrijp je wel? Niet veertien van die klotehonden.” In de film, die in juni 1969 in Engeland werd uitgezonden, werd de uitbarsting van Philip geschrapt en verscheen Elizabeth wel degelijk met al haar honden. Officieel heet de documentaire The Royal Family, maar de film kreeg al snel de bijnaam Corgi and Beth.
Ik wens de Australiërs veel sterkte toe.”
