Wat waren we er dichtbij hè? Als de scheids die pingel niet gegeven had, dan had ik het nog wel eens willen zien. Dan hadden we waarschijnlijk gewoon in de finale gestaan. Maar ja, as is verbrande turf.
Het geloof was er wel bij de spelers. De één slaat een kruisje als hij het veld op komt, de ander heft zijn handen naar de hemel en prevelt wat. Er zijn er ook die eerst de linker kous aantrekken en dan pas de rechter om het succes af te dwingen. Geloof en bijgeloof, het heeft allemaal niet geholpen. Soms heb je geluk, een andere keer heb je pech. Soms kom je aan de goede kant van het schema en soms eindigt de wedstrijd in een desillusie. Het is in de voetballerij niet anders als in het gewone leven. Ik lees in de krant het verhaal van Maurits Lammertink, een profwielrenner die door een scooterrijder overhoop gereden wordt op het moment dat hij met zijn gezin een ijsje wil gaan kopen. Botte pech. In dezelfde krant staat een artikel over het sprookjeshuwelijk van een stel uit India. De twee hebben puur geluk gehad dat ze niet in een sloppenwijk van Mumbai geboren zijn, maar dat hun ouders tot de rijksten der aarde behoren. Het leven hangt aan elkaar van pech en geluk. Je hebt het niet voor het zeggen, tenzij je een volgeling bent van Tom de Wal. Ook dat staat in mijn zaterdagkrant. Ik las al eerder over deze charismatische evangelist. Hij beweert dat je alles kunt krijgen in het leven wat je wilt: gezondheid, geld, een beter leven. De sleutel tot dit geluk is een absoluut geloof. De gebedsgenezer verlost mensen door handoplegging van doofheid, autisme en zelfs van kanker. Tenminste, dat zegt hij. Zijn fanschare groeit enorm. Het zou mij niet verbazen als er binnenkort ook een paar voetballers bij hem langsgaan. Ze zullen Tom vragen om in het trainingskamp wat handen op te komen leggen. Dan worden we over twee jaar misschien wereldkampioen. Persoonlijk geloof ik meer in hard trainen en een beetje mazzel met de scheids.
