We zitten inmiddels al meer dan een half jaar met dat verdomde coronavirus opgescheept en we zijn er voorlopig ook nog niet vanaf. De hele wereld is in de war en de beleidsmakers lijken het niet meer te weten. Ze verzinnen van alles om de boel te redden, maar het wil maar niet lukken. “Testen, testen, testen”, riep Ab Osterhaus maanden geleden al. Het is één van de sleutels om het virus onder controle te krijgen. Als je verkouden bent, dan laat je je testen, roept Hugo de Jonge al weer een hele tijd. Maar in de praktijk blijkt dat nog niet zo eenvoudig. Je moet er een dagje voor uittrekken om een telefonische afspraak te maken. Vervolgens mag je drie dagen binnen blijven, omdat je pas op dag vier terecht kan in een teststraat. Dat je 70 km moet rijden om bij die straat te komen, neem je op de koop toe. Het gaat tenslotte om de volksgezondheid. Aan het eind van dag vijf kan je de uitslag van de test terugvinden op een website. Die uitslag is bijna altijd negatief, wat dan wel weer fijn is. Hoe ik dat allemaal weet? Ik stond afgelopen maandag op met een loopneus.
Als je vijf dagen de deur niet uit mag, heb je alle tijd om het nieuws te volgen op radio en TV en bovendien de krant dagelijks flink te spellen. De stoet deskundigen die het antwoord op de crisis hebben wordt met de dag langer. Op de sociale media worden die deskundigen vervolgens weer massaal onderuit geschoffeld. Al meer dan een half jaar is dit het dagelijkse patroon. Ik heb zelf ook een behoorlijke mening over alles en iedereen en zeker als het over corona gaat. Maar ik ga het niet meer opschrijven. Ik stop ermee. Ik heb er geen zin meer in. Het lost niets op, de wereld wordt er niet beter van en zelf wordt ik er ook niet gezelliger van. De knop gaat om, het mondkapje op en de mening uit. Ik zit te denken aan een hashtag campagne: #evengeenmening. Jammer dat ik niet zoveel volgers heb.