Of we dat nu leuk vinden of niet, een mensenleven zit vol ongemakken en beperkingen. Sommige mensen zijn te dik, anderen zijn te dun. Sommigen hebben een te grote neus of een kale kop. En soms ben je gewoon niet tevreden met je cupmaat of zijn je lippen te dun. Als je pech hebt kun je niks zien, niks horen of niet lopen. Je kunt aan de dokter vragen om er iets aan te doen. Een maagbandje, een implantaatje of een fillertje. Je kunt er ook voor kiezen om gewoon met een kale kop en een scheve neus door het leven te gaan. Soms heb je geen keus. Doof is doof. Je hebt je lot te accepteren. De meeste mensen doen dat vrij aardig en maken iets van het leven. Er zijn echter mensen die geen genoegen nemen met hun lot. Afgelopen week zag ik in het programma “Ik wil een kind” een paar homomannen voorbij komen die, u raadt het al, een kind wilden. Ze hadden echter een probleempje: Moedertje Natuur heeft de man met een beperking opgezadeld. Hij kan zelf geen kinderen krijgen. Een taakje bij de conceptie, maar voor de rest mag de vrouw het doen. Geen dokter of specialist die daar iets aan kan veranderen. De mannen in kwestie zochten wanhopig naar oplossingen. Eén man kwam er na een huwelijk en drie kinderen achter dat hij meer hield van een andere man. Prima, geen probleem. Ga van je vrouw af, leg het uit aan je kinderen en geniet van de rest van je leven. Maar de nieuwe partner wilde ook graag een kindje van zichzelf. Ik zag een ander stel dat niet kon kiezen wie van de twee de natuurlijke vader zou moeten worden. Ze bedachten om hun sperma te mengen in een potje en dan aan te bieden aan een draagmoeder. Ik zag een alleenstaande man die op zoek was naar een vrouw die met hem een kindje maar niet het huwelijk en het bed wilde delen. Co-ouderschap was zijn oplossing. Ik heb afgeleerd om morele oordelen te hebben, maar soms denk ik bij mijzelf: Accepteer dat er soms ook beperkingen aan het leven zitten en maak er wat van.