De ene Mark is de andere niet. Mark Cavendish wil graag de geschiedenisboeken in als de wielrenner die als enige vijfendertig touretappes op zijn naam heeft staan. Hij heeft er al vierendertig, maar zijn wielercarrière zit er wel zo’n beetje op, want de jaren beginnen te tellen. Daarom zette hij nog een keer alles op alles om tijdens deze Tour de France nog een ritje te winnen. Helaas… Afgelopen zaterdag lag hij met een gebroken sleutelbeen op het asfalt. Hij zal zijn plekje in de geschiedenis moeten delen met Eddy Merckx.
Onze eigen Mark Rutte is niet zo van de sport, maar weer wel van de geschiedenis. Hij studeerde het aan de universiteit van Leiden en droomde toen al van een plekje in de boeken waarin hij zat te lezen. Precies een jaar geleden is hem dat gelukt. Toen brak hij het record van Ruud Lubbers en was Mark Rutte de langst zittende premier van ons land. Missie geslaagd. De druk was eraf. Mark kon langzaam gaan toewerken naar het moment dat hij een einde kon maken aan het ellendige verstandshuwelijk dat zijn vierde kabinet toch was. Tot de verkiezingen voor de Provinciale Staten kon hij het nog wel volhouden, maar veel langer moest het toch niet duren. Niet dat hij dacht dat zijn carrière er daarmee wel zo’n beetje op zou zitten. In tegendeel. Hij is minister president van beroep, geen wielrenner.
Het plan is snel duidelijk. “Onze jongeren kunnen geen huis meer krijgen en dat komt door al die asielzoekers. We kunnen de instroom niet meer aan.” Dat het grootste deel van de instroom bestaat uit buitenlandse studenten en arbeidsmigranten, vertelt Mark er niet bij. Daar win je geen verkiezingen mee. Het wordt een één tweetje met de partijtop. Mark krijgt de opdracht om voor het zomerreces met een oplossing te komen en daarmee kan hij zijn spel hard spelen. Zo hard dat het kabinet wel moet vallen. Mark deed het allemaal in het belang van Nederland, zal hij ons de komende maanden gaan uitleggen. Ik ben benieuwd hoeveel mensen dit nu nog gaan geloven.
