“Hallo Sangría, hallo halloo Sangría, Vitamína…” De hoogzwangere dame zingt de tekst als een vrolijk liedje. Ze draagt de glazen met het koude Spaanse drankje in haar roze flessenrekje. Achter haar aan komen de zwarte mannen met de petjes en de zonnebrillen. Op de ligbedjes, waar ze tussendoor sjokken, liggen rood, wit en bruin door elkaar heen. Dik en dun trouwens ook. Het tienermeisje maakt fotootjes van haarzelf. Hoofd een beetje schuin naar links, hoofd een beetje schuin naar rechts en de lipjes getuit. Dat worden vast mooie plaatjes op haar insta. De baby jankt aan een stuk door. De zon is te fel het water te nat en het zand te heet. Precies de reden waarom ik hier ook lig. Elke bladzijde van de Panorama krijgt mijn vette vingerafdruk. Je moet tenslotte blijven smeren. Voor je het weet is het te laat, hier op het strand van Platja de Palma. Volgens mij is dit ongeveer wat ze bedoelen met massatoerisme. In mijn oortjes klinkt Beth Hart. Ik heb op Spotify het album “Live at the Royal Albert Hall” gevonden. Ach ja… De afgelopen weken gingen zowel de Hall als Beth niet door. De redenen waren nogal verschillend. Maar je hoort mij niet klagen. Nu lig ik hier herinneringen te maken, samen met mijn vrouw en een paar goede vrienden. De mevrouw met haar Sangria laten we passeren. Het is nog een beetje te vroeg, maar een koffie to go bij de strandtent is prima. Even afkoelen in de zee en dan een clubsandwich in de schaduw. Gaan we nog iets doen? Nee, vandaag niet. Morgen misschien. Nog een keer goed insmeren en liggen.
Ik weet niet hoe u erover denkt, maar ik vind dat massatoerisme nog niet eens zo’n hele gekke uitvinding.
