Het was Tweede Kerstdag 2023. Ik weet het nog heel goed. In mijn jaszak zat mijn oude blauwe reservebril, want het ging al wat beter met mijn zicht. Buiten droeg ik mijn gewone bril met één afgeplakt glas, maar binnen was dat niet meer nodig. Vandaar die tweede bril. Met de metro naar Schiedam en dan met de trein naar Amsterdam. Eenmaal aangekomen schrok ik mij kapot. Waar is mijn bril? Mijn jaszak was leeg. Heb ik hem misschien in mijn tas gedaan? Die gaat helemaal ondersteboven. Geen bril. Toch nog een keer al mijn zakken controleren. Helaas… mijn oude blauwe ronde brilletje was weg. De bril die mij altijd zo leuk stond ben ik onderweg verloren. Op de terugweg heb ik nog een rondje door het station gelopen, maar geen spoor van mijn lievelingsbril. Een week lang speurde ik de route naar het station af, in de hoop dat ik hem nog ergens zou vinden. Bij de NS en de RET lagen veel brillen op de afdeling gevonden voorwerpen, maar niet die leuke blauwe van mij.
Op vrijdag 26 april was het precies vier maanden geleden. Ik heb het verlies inmiddels een plekje gegeven. Met een kop koffie blader ik rustig door mijn ochtendkrant, maar als ik bij de weekendbijlage ben verslik ik mij bijna. Ik staar naar de foto van onze koning. Dit kan niet waar zijn! Die gast heeft MIJN bril op! Hoe komt hij daaraan? Waarschijnlijk heeft één van die leuke dochters de bril gevonden en hem thuis, bij het avondeten, laten zien. Maxima gaat bij de Oranjes over de mode en vroeg haar man of hij de bril eens op wilde zetten. Alle meiden schreeuwden in koor: “Leeeuuuk! ophouden, ophouden, ophouden!” Hij stond de koning inderdaad erg goed. Alexia maakte met haar telefoon een foto. “Kijk pap, hoe leuk!” “Maar die bril is van iemand anders, die kunnen we niet zomaar houden. Ons imago is al niet best”, sputterde de koning. “Niet zeuren pap. Had die vent maar beter op zijn spullen moeten letten. Hij staat je harstikke leuk.”
