Vier weken geleden was alles al gezegd en geschreven. Dat dacht ik tenminste. Ik blader nog eens door mijn krant, op zoek naar een onderwerp voor mijn praatje. Ik zat er volkomen naast. Van de 28 pagina’s gaan er 20 over corona en de gevolgen daarvan. De overige zijn voor advertenties en de TV programmering. Alleen op pagina 16 lees ik dat ze in Limburg prima kunnen besturen met de PVV en Forum. Maar ik wil het niet over Limburg hebben en zeker niet over corona. Ik zou willen schrijven over de magistrale wijze waarop Feyenoord vandaag van Ajax gewonnen had, maar de klassieker ging niet door. Corona. Ik had willen schrijven over de dag waar we met z’n allen al een paar weken naar uitkijken. De dag die al de hele week aan het eind van het Achtuurjournaal werd aangekondigd. Zondag 5 april zou het dan eindelijk zover zijn. Twintig graden: ROKJESDAG! De dag die Martin Bril ons geschonken heeft. De dag dat de meisjes hun benen weer mogen tonen. Maar de meisjes moeten binnen blijven. De enige blote vrouwenbenen die ik vandaag zag, waren die van mijn vrouw in ons zonnige tuintje. Prima benen hoor, daar niet van. Maar ik ken ze al een tijdje. Ze verrassen niet meer. Ik zou u nog kunnen vertellen dat ik stiekem mijn lieve schoonmoeder opgehaald heb, om even bij ons in de tuin een kopje koffie te drinken. Haar dochter, mijn vrouw, is morgen jarig. Mijn schoonmoeder is bijna 85. Ze mag haar flatje eigenlijk helemaal niet verlaten van de minister president. Ik ga dat dus maar niet aan de grote klok hangen. Voor je het weet staat de politie op de stoep. Ik had u willen vertellen over al die leuke vrienden die bij ons langskwamen om mijn vrouw alvast te feliciteren. Maar ze zijn niet gekomen. Wij vieren haar verjaardag niet. Corona hè. Ik denk dat ik deze week maar een keer oversla. Er is niets te vertellen. Gewoon even geen praatje deze week.