Het is altijd een mooie avond. Alles komt voorbij. Vrolijke, verdrietige, belangrijke en volstrekt onbenullige onderwerpen. We bespreken alles. De teleurstelling van de pap, die niet op de dessertkaart staat, verwerken we als grote mensen. Soms is het beter om je te concentreren op keuzes die wel realistisch zijn, dame blanche of tiramisu. Oude vrienden die één keer per jaar afspreken in een restaurant, dat levert fijne gesprekken op. Of het door de, voor stadsbegrippen, landelijke ligging van het restaurant komt of door de binnentemperatuur, weet ik niet, maar de opwarming van de aarde blijkt dit jaar een belangrijk thema. De vriendin uit Brabant en ik geloven in strenge maatregelen om de CO2 uitstoot terug te dringen. Mijn vrouw en de vriend van het eiland hebben er ook hun gedachten over, maar concentreren zich op het vlees en de vis. De vriend met de zeilboot heeft tijd en zich derhalve verdiept in de materie. Hij blijkt aanhanger van het Baudet-standpunt: Stop met al die geldverslindende milieumaatregelen, stop met de aanleg van windmolenparken en die zonnepanelen hebben ook niet zo veel zin. Er zit nog zo verschrikkelijk veel gas in de grond, gebruik dat gewoon en geef al die miljarden uit aan andere, nuttige zaken. We komen er na één avondje discussiëren niet uit. De zeilbootvriend beloofd mij deelgenoot te maken van zijn speurtocht naar de waarheid. We besluiten onze conversatie via mailverkeer voort te zetten.
Als ik u binnenkort op deze plek vertel dat we met al die milieumaatregelen de Gekke Henkie van de wereld aan het worden zijn, dan is de missie van de vriend geslaagd. Dan ben ik om. Ik zal u bestoken met argumenten, en lastig blijven vallen met mijn hernieuwde visie. Bekeerlingen zijn het ergste, dat weet u. Maar vrees niet, ik beloof dat ik niet op Geert of Thierry zal gaan stemmen. Dat blijf ik rare snuiters vinden.