Mijn zoon, vrouw en ik hebben alle drie hetzelfde sterrenbeeld: Ram. Dat is niet erg, maar wel grappig voor dit verhaal.
Het is zes april, de eerste mooie lentedag van het jaar en de verjaardag van mijn vrouw. We zijn haar jeugdherinneringen aan het ophalen in de provincie. De boerderij waar zij vijftig jaar geleden de vakanties doorbracht staat er nog. De boerendochter van weleer is nu de baas op een zorgboerderij. Na een ontmoeting met de boerin en haar varkens, zijn we toe aan een kleine lunch.
Het is druk op het terras. Logisch, met dit weer. Als de broodjes gezond en bal aan onze tafel geserveerd zijn, zie ik een eenzame man naar een plekje zoeken. Hij heeft trek en is vast van plan om op dit terras zijn honger te stillen. “Vindt u het goed als ik erbij kom zitten?” “Natuurlijk, geen probleem. De tafel is groot genoeg.” Terwijl mijn vrouw en ik ons tegoed doen aan onze broodjes, doet de man verwoede pogingen om de aandacht van de ober te trekken. Als het gelukt is en hij zijn bestelling heeft kunnen doen, komt er een voorzichtig gesprekje op gang. “Ja, wij zijn lekker een stukje aan het fietsen. En u?” De man vertelt dat hij hier in de buurt aanwezig is op een evenement. Na enig doorvragen komt het hoge woord eruit. Hij is hier met een paar van zijn rammen op een show. Een show voor hanen, doffers en rammen, maar dan zonder hanen. De hanen ontbreken vanwege de vogelgriep. De man begint te vertellen en halverwege zijn verhaal, begrijp ik dat zijn rammen niets te maken hebben met onze sterrenbeelden. Het blijken geen mannetjesschapen, maar konijnen te zijn. Het zijn bijzondere beestjes, zijn hangoorkonijnen. Ze hebben een grijze vacht met goudblonde puntjes. De buikjes zijn wit. Op zijn werk heeft hij het niet zo vaak over zijn passie. Er worden altijd flauwe grappen over gemaakt. Wij luisteren aandachtig. Na ons kopje koffie laten we de man alleen. “Dag meneer. Succes met uw konijnen.” Wij maken geen flauwe grappen, maar moeten toch een beetje lachen.
