De teennagel van Gerard Reve. Je moet er niet aan denken. Mathijs van Nieuwkerk wel. Ik hoorde hem er afgelopen week enthousiast over vertellen. Als broekie mocht hij, lang geleden, zijn idool interviewen. Gerard bleek na het knippen van zijn teennagels de boel niet op te ruimen en Mathijs stak stiekem een nagel in zijn broekzak. Nu zit die teennagel in een medicijnpotje en dat staat nog altijd als een soort relikwie op zijn werkkamer.
Mijn oude vader woont sinds een paar maanden niet meer in zijn eigen huisje. Het verpleeghuis is zijn treurige lot. De woonkamer, die gemeubileerd is met degelijk instellingsmeubilair, deelt hij met 7 anderen. Op zijn slaapkamer heeft hij een hang- en een legkast, een nachtkastje en een plankje boven zijn bed. Dat betekent dus afscheid nemen van al je spulletjes. Echt alles.
Met vrouw, broer, zus, schoonzus en zwager hebben we er een paar weekenden voor uitgetrokken. Bij de kringloop en de milieustraat kennen ze ons inmiddels. Afgelopen zaterdag was de laatste grote verdeeldag. Alles wat op de één of andere manier waarde zou kunnen hebben, is verzameld en wordt uitgestald om verdeeld te worden. We vullen nog een laatste doos voor de kringloop en er gaat ook nog het één en ander de vuilnisbak in. Foto’s van overgrootvader en –moeder zijn leuk, maar wat doe je er mee? Niet weggooien in ieder geval. Het babyboek van mijn tweelingbroer en mijzelf is grappig. Het begin van 42 jaar lief en leed. Het begon vooral met lief. Een fotootje van twee jongetjes op een po die elkaar een kusje geven. Tweeënveertig jaar later eindigde het voor mijn broer Dick. Tussendoor hebben we ruzie gemaakt en ons kapot gelachen. Er zitten ook twee plukjes blond haar in het boek. “Voor het eerst geknipt 20-3-63”, staat erbij. Bij het ene plukje staat “Ronny”, bij het andere “Dicky”. Ik denk dat ik dat plukje eruit haal en in een medicijnpotje ga stoppen.
