Tijdens het ontbijt scrol ik gedachteloos over mijn facebooktijdlijn. Het algoritme heeft bepaald dat ik een berichtje zie over prins William van Engeland. Het gaat niet over de uitvaart van zijn grootvader of de al dan niet bijgelegde ruzie met zijn broer. Prins William blijkt uitgeroepen tot meest sexy kale man van de wereld. Waarom krijg ik dit te zien? Komt het door mijn profielfoto? Heb ik wel eens gezocht op sexy kale mannen? De wegen van Facebook zijn ondoorgrondelijk. Op het gevaar af dat ik nog veel meer sexy kale mannen te zien ga krijgen, check ik toch even het bericht over de prins. Een Brits cosmetisch chirurgiebedrijf blijkt een onderzoek gedaan te hebben. Op blogposts en webpagina’s over en in zoekopdrachten naar kale mannen werd William maar liefst 17,6 miljoen keer “sexy, heet of aantrekkelijk” genoemd. Vladimir Poetin staat ook hoog in de ranking van sexy kale mannen. Ik bekijk de fotootjes van de prins en de president. Blijkbaar is het toch waar dat macht erotiseert. Als ik klaar ben met mijn ontbijtje en mijn tanden sta te poetsen kijk ik mijzelf nog eens goed aan in de spiegel. Best een goeie kop. Lekker kaal ook. Doe ik nou zo veel onder voor die gasten uit dat onderzoek? Hebben William en Vladimir meer sexappeal dan ik? Nee toch? Maar ik sta niet in de lijst. Gek eigenlijk. Zou het komen door mijn gebrek aan macht? Ik roep al een jaar dat de aanpak van dat virus beter moet en toch gebeurt het niet. Waarschijnlijk ligt het aan de manier waarop het onderzoek gedaan is. Ik word zelden genoemd op webpagina’s. Als ik mijn eigen naam niet af en toe op deze plek neerschrijf, zul je hem niet tegenkomen in blogs. Zelfs mijn vrouw noemt mij nooit meer sexy, heet of aantrekkelijk in haar berichtjes op facebook. Logisch dat ik niet in de lijst voorkom.
