“Hé Arie, moet je kijken, daar gaat er weer één. Lache man!”
“Welk scherm? Ik zag het niet.”
“Op 4. Stationsplein. Let op, in het midden. Dat mannetje met die rugzak. Kijk, daar gaat hij. Languit. Mooie duik. Ik zeg: acht punten.”
“Ik hoop dat de gemeente die stoeptegels nog een poosje zo laten liggen, dan hebben wij ook nog wat aan ons weekend. Een beetje lachen om de medemens. Moet kunnen.”
“Zo is dat.”
Amsterdam hangt vol met camera’s. Voor de veiligheid. De hele avond naar een batterij schermen kijken zonder geluid en zonder ondertiteling. Dat is saai. Dan is het natuurlijk leuk als er op een zaterdagavond ook eens wat gebeurd. Een vechtpartij is aardig, maar een valpartij kan ook koddig zijn. Zolang er maar geen echte slachtoffers vallen. Ik neem het die mannen voor de schermen niet kwalijk hoor, het moet inderdaad een grappig gezicht geweest zijn. Een mannetje dat op zaterdagavond kwart over tien, ineens op zijn plaat gaat, midden in een mensenmassa, die gestaag verder schuift richting station. Het mannetje staat meteen weer op, alsof er niets gebeurd is. Zijn brilletje is scheef, in zijn linkerbroekspijp zit een scheur ter hoogte van de knie en daaronder een grote schaafwond. Boven zijn linker wenkbrauw een streepje bloed. Maar hij loopt weer, dat is voor de mannen achter de schermen het belangrijkste, dan kunnen ze verder waar ze gebleven waren. “Arie, haal jij nog eens koffie. Ik heb net al gehaald.” De volgende dag ben ik toch maar even langs de huisartsenpost gegaan, want de linkerarm deed niet zo lekker mee. “Niets gebroken meneer. Zwaar gekneusd. Blijven bewegen. U mag 8 paracetamolletjes per dag.”
Twee weken en een paar stripjes paracetamol verder doet de arm nog steeds niet wat hij zou moeten doen. De foto in het ziekenhuis laat zien dat ik gewoon twee weken met een gebroken arm heb rondgelopen. Er hoeft geen gips omheen, want er is al weer aangroei van bot.
Ik heb het altijd al gedacht. Bij de commando’s zou ik het fantastisch doen. Mijn pijngrens verleggen, daar ben ik goed in. Jammer dat mijn motoriek het steeds weer laat afweten.