“Ik denk wel dat ik meer tijd moet hebben voor mensen om mij heen. Ik zie mijn dochters lang zo vaak niet als ik zou willen. De opvoedtaken liggen vooral bij hun moeder.” Een citaat van een succesvolle advocaat. In dezelfde krant lees ik een paar pagina’s verder: “De opvoeding van mijn dochters heb ik grotendeels aan mijn vrouw overgelaten, omdat ik altijd aan het werk was. Toen ze een jaar of zeven was, belde de jongste me om te zeggen dat ze de tafel voortaan voor drie zouden dekken, omdat ik toch nooit thuis was.” De succesvolle man vertelt het met een zekere trots. Hij is ook jurist en komt op voor de natuur. Hij zet zich in voor een betere wereld. Dat dat ten koste gaat van zijn gezin, daar is niets aan te doen. Het is een houding die je vaker tegenkomt bij succesvolle mannen. Of ze nu zakenman, arts, wetenschapper of artiest zijn, het gaat om het hogere doel. Dat de eigen kinderen daar de dupe van worden, dat is helaas niet anders. De werkelijkheid is natuurlijk dat niet het hogere doel, maar het ego van de heren voorop staat. Meestal huilen ze een jaar of twintig later krokodillentranen. Ze hebben dan spijt dat ze niet bij het afzwemmen van de kinderen waren.
Dit weekend lees ik een interview met minister Carola Schouten. Zij is moeder van een zoon van achttien en heeft het druk met boeren en stikstof. Ze heeft geen partner en ook bijna geen sociaal leven meer, vertelt ze. Aan het eind lees ik een opvallend verschil met de succesvolle mannen. Ze zegt: “Hoe druk ik het ook heb, als hij (haar zoon) één krimp geeft, laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ik naar hem toe.”
Ik weet niet of de kerstgedachte mij week maakt, maar op de één of andere manier lijkt het mij toch goed als er meer vrouwen aan de top komen.