Een mailtje op zaterdagochtend. Het is van een nicht waar ik één keer per jaar contact mee heb. Elk jaar tussen kerst en nieuwjaar sturen we elkaar een digitale nieuwjaarsgroet. Als je het vergelijkt met het contact met alle andere neven en nichten, is dit behoorlijk intensief. Zo gaat dat soms. Mijn nicht bracht verdrietig nieuws. De dag ervoor was haar moeder, mijn tante Jo, overleden. Ik dacht terug aan de tijd dat we nog wel op visite gingen bij tante Jo en ome Jaap. Tante Jo was van het harmonie model. Altijd lief zijn voor elkaar. Zij wist dat als geen ander in de praktijk te brengen. Zij verwende haar kleine neefjes met zelfgebakken appeltaart. De ene keer was deze beter gelukt dan de andere keer, maar mijn tweelingbroertje Dick vond de taart van tante Jo altijd de lekkerste van de hele wereld en liet dat ook merken. Daarmee verwierf hij als zesjarig jongetje al een speciaal plekje in het hart van tante Jo. Dick werd het lievelingetje van tante Jo en hij bleef dat tot aan zijn dood, zesendertig jaar later.
Op een plankje boven de bank staan twee zwart-wit fotootjes. Een van mijn tweelingbroer Dick en een van mijzelf. We zijn een jaar of zes. Twee schattige jongetjes, die van appeltaart houden. Als ik op zondagochtend de gordijnen opentrek, kijkt Dickie mij vanuit het lijstje met pretoogjes aan. Mijn fotolijstje is van de plank gevallen. Ik lig met mijn neus op de grond. Het lijkt een scene uit een film. Na zestien jaar, zien tante Jo en Dick elkaar weer. Ze genieten van appeltaart. Mijn vader is ook van de partij. Hij houdt wel van een plagerijtje. Tante Jo probeerde haar broer er nog van te overtuigen om het niet te doen. “Daar schrikken ze van.” Natuurlijk deed mijn vader het toch en ze hadden plezier. Ik loop straks nog even langs Albert Heijn. Daar hebben ze van die lekkere verse appeltaartjes.
