Buiten is het donker en zeiknat. Het houdt maar niet op met regenen. Het is Kerstavond. Binnen begint het ook vochtig te worden. Dat is de schuld van Robert ten Brink. Hij moet weer zo nodig mensen bij elkaar brengen die ontzettend van elkaar houden en elkaar al heel lang niet hebben gezien. Ik weet niet hoe dat bij u is, maar als die mensen elkaar dan in de armen vallen, dan hou ik het dus niet droog. Het was trouwens deze week sowieso raak. Ik zag op televisie een paar keer het Glazen Huis voorbij komen. Ze zamelen daar geld in voor onderzoek naar de ziekte ALS. Er kwamen mensen aan het woord die aan deze ziekte lijden. Ik kan er niet tegen. Mijn ogen worden nat en ik krijg een dikke strot. Er blijft helemaal niets meer over van die stoere sterke kerel die ik zo graag wil zijn. Maar voor de rest gaat het goed hoor. Dank u.
En dan heb je ook nog al die kerstreclames. Albert Heijn trok alle clichés uit de kast. De oude bokstrainer die met Kerst zielig en alleen thuis zit. Maar dan wordt hij verrast door zijn pupillen en kan hij na lange tijd zijn dochter weer in de armen sluiten. Een tranentrekker, zeker, maar ik vind het te makkelijk. Kruidvat probeert het met een inzamelactie voor de armen en Lidl heeft een raar verhaaltje verzonnen over een gezinnetje met een lompe hond. Ik heb er geen traan om gelaten. Nee, dan die van de Aldi. De supermarkt en breekt een zoet filmpje abrupt af, om door te gaan met keiharde aanbiedingen. Dat is tenslotte waarvoor zij op aarde zijn. Goed! Maar, wat mij betreft gaat de Gouden Loeki naar Prijsdiscounter. Een gezinnetje viert kerst. Het lieve dochtertje mist haar opa heel erg. Als haar vader haar uitlegt dat opa nu rust heeft en op een betere plek is, komt opa in beeld. Hij ligt vredig met zijn ogen dicht. En dan krijgt hij ineens een enorme ananas-cocktail aangereikt en blijkt hij op een zonnig strand in een hangmat te liggen. Nou, dan springen de tranen in mijn ogen, van de pret.
