Het is een illusie te denken dat je als eenvoudige sterveling fluitend en ongeschonden de eindstreep haalt. “U kunt om drie uur terecht op de poli van oogheelkunde” vertelt de huisarts mij aan de telefoon. “En ik wil ook dat u even bloed laat prikken. Dat hoeft niet meteen, dat mag ook volgende week een keer, als u tijd heeft.” “Ja dokter, dank-u-wel.”
Met pupillen alsof ik net een lijntje coke gesnoven heb, loop ik met mijn vrouw door de hal van het ziekenhuis. Dat is wat oogartsen met je doen. “Laten we meteen even kijken bij de bloedafname”, stelt mijn vrouw voor. “Dat hoeft niet vandaag, dat kan volgende week ook”, sputter ik tegen. “Het is nu vast niet druk meer, ik vraag het wel even bij de balie. Wacht jij hier maar.” Het is duidelijk. Mijn vrouw werkt in de zorg en in dit gebouw heb ik maar te gehoorzamen. We mogen een nummertje trekken en moeten daarbij de knop “zonder afspraak” kiezen. Die staat dus niet op het scherm. “Ach meneer, er is net een update uitgevoerd. Er klopt meteen niets meer van.” De vriendelijke mevrouw maakt er verder geen probleem van. “Wat is uw naam?”
“De Niet”
“Uw geboortedatum?”
“Nul negen, nul vier, negentientweeënzestig”
“D. de Niet, Spechtlaan?”
Huh? D. de Niet, Spechtlaan? “Dat is mijn tweelingbroer. Of beter: Dat was mijn tweelingbroer. Hij is negentien jaar geleden overleden. Staat hij nog in uw systeem?”
De mevrouw vindt het vervelend en maakt een aantekening op een geeltje dat in haar schortzak verdwijnt. Ze zal er maandag meteen naar laten kijken, want dit is niet goed. Ik sta gelukkig een regel lager ook in haar systeem.
Ongeveer een jaar of tien geleden maakte ik hetzelfde mee aan de balie van dit ziekenhuis, herinner ik mij ineens. Sinds die tijd zijn er vrijwel zeker heel veel systeemupdates uitgevoerd, maar is het patiëntendossier vergeten. Stiekem hoop ik dat de mevrouw het briefje in haar schort ook vergeet en dat het meegaat, de wasmachine in. Ik vind het wel grappig dat Dick zo af en toe nog eens op-popt.
