Terwijl zijn zusje zich probeert te verstoppen, rent het kleine ventje er krijsend achteraan. Vader en moeder zijn in geen velden of wegen te bekennen. “Zal je het meemaken, die komen vast achter ons zitten. Lekker begin van de vakantie.” We staan in de vertrekhal van vliegveld Zestienhoven. Tegenwoordig heet dit vliegveld Rotterdam The Hague Airport, maar voor mij blijft het gewoon Zestienhoven. Ik ben nogal nostalgisch ingesteld, zoals u weet. Als we onze stoel in het vliegtuig gevonden hebben, blijkt de kleine schreeuwlelijk niet achter ons te zitten. Het is erger. Zijn zusje zit met vader aan de andere kant van het gangpad en de kleine giller zit op schoot van moeder naast mij. Het ventje is een jaar of anderhalf. Kinderen van die leeftijd houden niet van vliegen, is mijn ervaring. Als de lampjes van de veiligheidsriemen uit gaan, gooit de bejaarde vrouw voor mij haar stoel meteen in de ligstand. Tuurlijk joh, je hoeft met mij geen rekening te houden hoor. Je hebt tenslotte ook vakantie. Achter mij blijkt nog een klein ettertje op schoot te zitten. Ik voel dat hij constant met zijn voetjes tegen mijn rugleuning zit te trappen. De moeder naast mij gaat maar even wandelen in een poging haar kleintje stil te krijgen. “Ik hoop niet dat al die kutkinderen strak bij ons in het hotel zitten”, fluister ik mijn vrouw in het oor. “We hebben adults only geboekt”, fluistert ze terug. Opgelucht ontspan ik. Oortjes in, oogjes dicht. Over een uurtje of drie kan de vakantie echt beginnen.