Prins Andrew van Engeland is geen prins meer. Iets met jonge meisjes en macht. The Voice is van de buis. Ongeveer eenzelfde gevalletje van macht en seks. Groningers staan op maandag te kleumen in de rij en lopen op zaterdag met fakkels door de stad. De Haagse elite lijkt een dikke middelvinger op te steken naar de mensen in het Noorden. Feyenoord verliest meteen de eerste wedstrijd na de winterstop. Dat krijg je ervan als de twaalfde man het stadion niet in mag. Het leek er halverwege de week niet op, maar de winkels mochten dan toch open, maar de kroegen voorlopig nog niet. Toch was het afgelopen zaterdag op heel veel terrassen en in de restaurants lekker druk. Was het protest of burgerlijke ongehoorzaamheid? We zijn nog maar net begonnen aan het nieuwe jaar en het is nu al bijna niet meer te doen. Januari is alcoholvrij, maar niet voor mij. Valt er eigenlijk nog iets te lachen? Ik zoek in de krant naar een beetje vrolijkheid, struin op sociale media en kijk televisie. Novak Djokovic moet Australië uiteindelijk toch verlaten en kan zijn titel dus niet verdedigen. Einde van een soap met alleen maar verliezers. Max Verstappen crasht in virtuele 24 uur van Le Mans. Nieuw dagrecord met 36.308 positieve test. Met een heel klein glimlachje denk ik aan de derde prik die afgelopen vrijdag mijn arm in ging. En ik heb er totaal geen last van. Het was even zoeken, maar de lach kwam pas echt toen ik op zaterdagavond op de bank zat. Via de terugkijkknop van de televisie keek ik naar een herhaling van Toren C. Een mop van de twee besnorde portiers: “Ik zat laatst bij de Chinees. Vraagt de mooie serveerster: Wilt u menu? Zeg ik: Nee, ik wil liever eerst een hapje eten.” Het is te flauw voor woorden en seksistisch bovendien. Het zal geholpen hebben, dat geef ik toe. Mijn rechter hand zat in een zak chips en in mijn andere hand had ik een flesje bier, maar ik moest lachen. Eindelijk!
