Als je ’s avonds na tien uur door Schiedam fietst moet je alert zijn. Verkeersregels gelden dan niet meer. Het recht van de sterkste, dat is wat telt. Als de straatlantaarns gaan branden, verandert Schiedam in een verkeersjungle.
Afgelopen zaterdag fiets ik om half elf in avond op de Burgemeester van Haarenlaan richting Vlaardingen. De verlichting op mijn fiets is prima in orde, daar kan het niet aan liggen. Ik zie de auto aankomen en heb het idee dat hij wil afslaan. Ik zet mij schrap. Ik heb voorrang, maar moet vol in de remmen. De auto rijdt gewoon door. Dit is Schiedam en dus roep ik heel hard: “Hé eikel, uitkijken!” Ik versterk mijn uitspraak met een zwaai van mijn rechterarm. Als ik de kruising over ben kijk ik nog even over mijn schouder en zie de remlichten van de auto aangaan. De auto stopt. Ik ben nog niet echt op gang en twijfel. Fiets ik door of stop ik ook? Eerst een grote mond opzetten en dan hard wegfietsen, dat zou laf zijn. Zo wil ik de geschiedenisboeken niet in. Ik stop. Geschreeuw door het autoraampje. De bijrijder stapt uit. Een forse knaap met een Noord Afrikaans uiterlijk. Oei. De bestuurder stapt ook uit. Een slungel van een jaar of vijfentwintig. Zelfde nationaliteit, denk ik. Kan trouwens ook Turks zijn. Nu kan ik nog weg. Op de fiets ben ik sneller. De auto staat met de neus de andere kant op. Die halen mij nooit meer in. Ik blijf staan. De slungel begint tegen mij te schreeuwen:
“Jij moet mij niet uitschelden!”
“Hallo, jij moet uitkijken, je rijdt mij zowat ondersteboven.”
“Ik had je niet gezien. Ik bied je mijn excuses aan.”
“Oh, nou dat vindt ik sportief.”
“Maar jij moet mij niet uitschelden.”
Nederig aanvaard ik zijn excuses. De bijrijder was al weer teruggelopen naar de auto. De slungel en ik pruttelen beiden nog wat na en gaan weer onze eigen weg.
Dat had een stuk slechter af kunnen lopen. Die gasten waren blijkbaar onder de indruk. Ze kozen eieren voor hun geld. Zou het mijn grote bek geweest zijn of mijn gespierde lijf? Waarschijnlijk een combinatie van beide.