Vorig jaar om deze tijd zaten we ons af te vragen of het ooit nog goed zou komen. We hadden twee jaar lang geworsteld met een virus dat de wereld op zijn kop had gezet. We waren van de ene naar de andere lockdown gestruikeld. De regering zocht een manier om de samenleving weer langzaam te openen. Moet het met 1-, 2- of 3G toegangsbewijzen? Eerst de basisscholen en de middelbare scholen maar open. De mondkapjes blijven voorlopig nog verplicht. Stel je voor dat het virus weer oplaait. Dat moeten we niet hebben.
En hoe is het nu? Van Corona hebben we geen last meer. Het is weer het oude vertrouwde griepvirus dat ons dwars zit. Daar bovenop hebben we er nog een paar problemen bijgekregen. Een psychopaat in Rusland bedacht afgelopen jaar dat hij de geschiedenisboeken in wil als de man die zijn land weer groot maakte. Hij gaf zijn leger opdracht om het buurland binnen te vallen, met als resultaat kapotgeschoten steden en dorpen, heel veel doden en een wereldwijde voedsel- en energiecrisis. En niemand is in staat of bereid om patiënt Poetin op te sluiten in een inrichting. Hoe lang duurt de oorlog nog? Hoeveel moet er nog kapot? En wat gaat Xi Jinping doen als zijn vriend Poetin klaar is? Ik ben bang dat we ook aan het einde van dit jaar nog geen antwoorden hebben. Van een andere orde is de vraag of Mark Rutte de eindstreep gaat halen. Het antwoord zullen we eind maart wel krijgen. Dikke kans dat hij na de Provinciale Statenverkiezingen zijn biezen moet gaan pakken. Nog sneller weten we het antwoord op de vraag of Alfred Schreuder het einde van het seizoen zal halen. Over twee weken staat Feyenoord – Ajax op het programma. Dat is sneu voor Alfred, want in Rotterdam Zuid zal hij zijn Waterloo vinden. Maar, eerlijk is eerlijk, ik weet het natuurlijk ook niet. De wens is hier de vader van de gedachte.
Er ligt een jaar voor ons, waar we antwoorden moeten zien te krijgen op vragen die we misschien nog niet kennen. Ik wens u veel goede en mooie antwoorden.
