Een jaar of vijftien geleden stond ik in Praag voor het monument van Jan Palach. Ik zocht hem op in mijn reisgidsje. Jan Palach stak zichzelf op 16 januari 1969 in brand, uit protest tegen de bezetting van Tsjecho-Slowakije. Drie dagen later, op 19 januari, overleed hij in het ziekenhuis. Voor zijn daad, had hij brieven geschreven naar de regering. Hij eiste opheffing van censuur en propaganda. De machthebbers wilden niet luisteren en Jan Palach stak zichzelf in brand om “de waarheid te laten zegenvieren”. Wat een verhaal. Op 19 januari 2020 lees ik in de krant het verhaal van de Rotterdamse juf Stephanie Berger-Debast. Vijftien jaar geleden gaat zij als zij-instromer aan de slag in het onderwijs. Met ziel en zaligheid zet zij zich in voor de kinderen in een achterstandswijk. Ze geeft om de kinderen. In de vakanties koopt ze tweedehands boekjes voor haar nieuwe klas en op vrijdagmiddag trakteert ze vaak op thee met koekjes. Maar ze loopt aan tegen bureaucratische regels en schoolbesturen die andere zaken belangrijker vinden dan het belang van de kinderen. Ze stelt het aan de kaak, ze stuurt mails naar directie en bestuur, maar er wordt niet naar haar geluisterd. Ze wordt er ziek van. Er volgt een moeizaam traject van re-integratie, waarbij er nog steeds niet geluisterd wordt en het lijkt dat de directie haar alleen maar tegenwerkt. Uiteindelijk heeft Stephanie een manier bedacht om de aandacht op de problemen te vestigen. Ze hoopt met haar daad dat het schoolbestuur nu wel zal luisteren. Stephanie heeft een eind aan haar leven gemaakt. Ze heeft haar eigen crematie helemaal voorbereid. Geen toespraken, alleen een zelfgeschreven afscheidsrede. Haar man leest deze voor. “Er wordt teveel bezuinigd op de meest basale zaken zoals goed lesmateriaal, woordenschatmateriaal, leesboeken, computers, koptelefoons,…… “ Stephanie heeft In totaal twaalf punten op papier gezet. Ze wil beter onderwijs. Ze wil het beste voor de kinderen. Op de sterfdag van Jan Palach lees ik het verhaal van Stephanie Berger-Debast. Wat een verhaal!