Een promotiefilmpje opnemen op een overdekte schaatsbaan. Met een verlopen paspoort naar de stembus. Gewoon elke week met z’n allen in een zaaltje gaan zitten vergaderen en vooral niet thuisblijven totdat je de uitslag van de coronatest gehad hebt. Als blijkt dat er gênante zaken besproken worden in de achterkamertjes van politiek Den Haag, dan benoem je gewoon twee nieuwe informateurs en dan vind je als Minister President dat je daar geen uitleg over hoeft te geven. Het is inmiddels zonneklaar: De dames en heren die ons de weg moeten wijzen, leven in een compleet parallelle samenleving. Maar ze zijn echt niet de enige. Dat bleek de afgelopen week maar weer eens. Bilal Wahib leeft al een tijdje met zijn kop in de wolken. Nog maar 22 jaar en al een glansrol in een speelfilm, een platencontract en een eigen televisieprogramma. Je kan het hem bijna niet kwalijk nemen, maar laten we het toch maar doen. Bilal dacht dat het in zijn Instagramwereld grappig was om een jongetje in een livestream te vragen om zijn plasser te laten zien. De voetballers van ons nationale elftal leven in hun eigen bubbel. Dat moet, want ze gaan voor het allerhoogste, het WK in Qatar. Dat het daar niet zo goed gaat met de mensenrechten vonden ze tot vorige week niet hun probleem. Dat was iets voor de politiek. Afgelopen week lieten de Noorse en de Duitse voetballers via teksten op hun shirtjes weten dat ze het niet eens zijn met de manier waarop er in het oliestaatje met de gastarbeiders wordt omgegaan. En wat dacht je wat? Voor de wedstrijd tegen Letland hadden onze jongens ook ineens een statement op hun shirtje laten printen.
Gelukkig staat het voorjaar voor de deur. De filiaalleidster van Albert Heijn blijkt zwanger, de zoon van de Jumbo-familie heeft verkering met een harstikke leuk meisje en de alleenstaande buurman van de Lidl is verliefd op de kassière. Ik weet niet in wat voor wereld die lui leven, maar dat wereldje bevalt mij wel.